Υπάρχουν στην Ελλάδα ολιγάρχες;

Μιλώντας στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε ότι «έχει έρθει η ώρα σε αυτό τον τόπο την κρίση να την πληρώσει η ολιγαρχία και όχι ο κόσμος της εργασίας, οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι και οι αυτοαπασχολούμενοι».

ploio

Την ώρα που συζητάμε για νέες περικοπές στις χαμηλές συντάξεις, οι πιο πλούσιοι Ελληνες, οι εφοπλιστές, κοιμούνται ήσυχοι, κάτω από τις προστατευτικές φτερούγες του Συντάγματος | EUROKINISSI

21.06.2015, 

Η φράση αυτή καταχειροκροτήθηκε από τους κυβερνητικούς βουλευτές και αποτέλεσε ένα σαφές στίγμα για τη φορολογική πολιτική που επιθυμεί να ακολουθήσει η κυβέρνηση.

Από την άλλη πλευρά, καταθέτοντας στην Επιτροπή Αλήθειας Δημόσιου Χρέους στη Βουλή, μια μέρα νωρίτερα, ο πρώην εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ Παναγιώτης Ρουμελιώτης αναφέρθηκε στη δυσαρέσκεια που εξέφραζαν στελέχη του Ταμείου για το γεγονός ότι παρέμεναν ουσιαστικά αφορολόγητοι οι πραγματικά πλούσιοι στην Ελλάδα.

Πρόκειται για μια διαπίστωση που επαναλαμβάνεται εντός και εκτός της χώρας. Και το παράδοξο είναι ότι διατυπώνεται και από εκείνους που μέχρι σήμερα μας έχουν συνηθίσει να κυνηγούν τους χαμηλοσυνταξιούχους και τους δικαιούχους του ΕΚΑΣ.

Δεν είχαν περάσει ούτε λίγες μέρες από τον σχηματισμό της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα και στη Γερμανία άρχισαν να ακούγονται διάφορες καινούργιες παραινέσεις προς την ελληνική κυβέρνηση, και να προτείνονται νέοι τρόποι για την αντιμετώπιση της κρίσης.

Και σ’ αυτές τις προτάσεις εμφανιζόταν η γερμανική πλευρά να προσαρμόζεται στην αριστερή στροφή του ελληνικού εκλογικού σώματος και να ζητά να πληρώσουν οι πλούσιοι Ελληνες.

Ο νυν αν. υπουργός Ναυτιλίας Θοδωρής Δρίτσας σε ημερίδες για τη ναυτιλία | EUROKINISSI

Μόλις μία βδομάδα μετά τις εκλογές, στις 3.2.2015, η γνωστή για τις φιλελληνικές της ευαισθησίες εφημερίδα «Bild» φιλοξενούσε ρεπορτάζ με τίτλο «Για ποιο λόγο δεν πληρώνουν φόρους οι ζάπλουτοι Ελληνες;» και υπέρτιτλο «Η κυβέρνηση της Αθήνας δεν ζητά χρήματα από τους εφοπλιστές».

Μάλιστα, η εφημερίδα συνόδευε το ρεπορτάζ με τη σχετική δήλωση του Μίκαελ Φουκς, αντιπροέδρου της κοινοβουλευτικής ομάδας Χριστιανοδημοκρατών και Χριστιανοσοσιαλιστών: «Εφτασε επιτέλους η στιγμή να φορολογήσει η Ελλάδα τους εφοπλιστές της».

Στην ίδια κατεύθυνση και οι δηλώσεις των βουλευτών της κυβερνητικής πλειοψηφίας Βόλφγκανγκ Μπόσμπαχ και Καρλ-Γκέοργκ Βέλμαν: «Προτού θιγεί η τσέπη των Γερμανών, θα ’πρεπε καλύτερα να στραφούν οι Ελληνες στους δικούς τους δισεκατομμυριούχους».

Και ο πρόεδρος της Ενωσης των Φορολογουμένων Ράινερ Χόλτσναγκελ προσέθετε: «Αντί να πληρώσουν οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι για τα ελληνικά χρέη, πρέπει να ενεργοποιηθεί ο ελληνικός φορολογικός μηχανισμός. Τώρα πρέπει επιτέλους να οδηγηθούν οι πλούσιοι Ελληνες στο ταμείο».

Ελλάς-Γερμανία συμμαχία

Περίεργα πράγματα! Ερχονται τα συντηρητικά και νεοφιλελεύθερα στελέχη του γερμανικού κυβερνώντος κόμματος να υποδείξουν στην Αριστερά να φορολογήσει τους πλούσιους;

Μην ανησυχείτε. Δεν μετατράπηκαν οι συνεργάτες της κυρίας Μέρκελ σε κοινωνικούς επαναστάτες. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι η φορολογική προστασία την οποία απολαμβάνουν οι Ελληνες εφοπλιστές είναι ακόμα και συνταγματικά κατοχυρωμένη.

Το μόνο που θέλουν να πετύχουν με αυτές τις αναφορές είναι να στρέψουν την προσοχή του γερμανικού κοινού μακριά από την ελληνική πραγματικότητα, μακριά από τα πραγματικά θύματα της κρίσης, τα στρώματα που εξαθλιώνονται σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό επί πέντε χρόνια.

Αλλωστε, αυτές οι προτάσεις ουδέποτε περιλήφθηκαν στα προαπαιτούμενα της τρόικας και των θεσμών. Γνωρίζουν κι εκείνοι ότι δεν είναι μόνο η Ελλάδα εκείνη που παρέχει αυτή τη σκανδαλώδη φορολογική ασυλία στους εφοπλιστές της.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με την ίδια τη Γερμανία. Η αλήθεια είναι ότι σ’ αυτό το ζήτημα η Ελλάδα υπήρξε πρωτοπόρα.

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 στη χώρα μας ισχύει η φορολόγηση των ποντοπόρων πλοίων επί του τονάζ, σύμφωνα με την οποία καταβάλλονται λίγες πενταροδεκάρες για κάθε 100 τόνους φορτίου και μάλιστα ανάλογα με την ηλικία του σκάφους.

Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια εικονική φορολόγηση, η οποία επεκτείνεται και σε όλες τις δραστηριότητες των ναυτιλιακών εταιρειών.

Μετά την Ελλάδα υιοθέτησε την ίδια φορολογική ασυλία για τους εφοπλιστές η Κύπρος, η οποία διέθετε κάτω από τη σημαία της πολλά ελληνόκτητα πλοία.

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, το μοντέλο της υποφορολόγησης του τονάζ εξαπλώθηκε σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, και το 1997 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή το υιοθέτησε ως νόμιμο φορολογικό μέτρο.

Από το 1999 το ίδιο μοντέλο εφαρμόζεται και στη Γερμανία, καθιστώντας τις ναυτιλιακές εταιρείες ουσιαστικά αφορολόγητες.

Μάλιστα, προκειμένου να απολαμβάνουν αυτή τη φορολογική ασυλία οι εφοπλιστές δεν υποχρεούνται να διατηρούν τα πλοία τους υπό γερμανική σημαία. Αρκεί να έχουν έδρα σε κάποια γερμανική πόλη.

Με τον τρόπο αυτό ο καγκελάριος Σρέντερ κατάφερε μέσα σε ελάχιστο χρόνο να πολλαπλασιαστεί ο γερμανικός εμπορικός στόλος.

Εργαζόμενοι έξω από δεξαμενόπλοιο στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος έπειτα από δυστύχημα με δύο νεκρούς | EUROKINISSI

Υποτίθεται ότι με τη «συμβολική» φορολόγηση επί του τονάζ οι κυβερνήσεις επιδιώκουν να εξασφαλίσουν θέσεις εργασίας σε θάλασσα και στεριά. Μόνο που τα αποτελέσματα δείχνουν το αντίθετο. Με μια ανακοίνωσή της η ΠΕΝΕΝ (Πανελλήνια Ενωση Ναυτών Εμπορικού Ναυτικού) στις 1.4.2015 αναφερόταν στην «επιχειρηματική ασυδοσία» του εφοπλιστικού κεφαλαίου με συγκεκριμένα στοιχεία:

«2002-2013: 140 δισ. ευρώ κέρδη με μηδενική φορολόγηση. 59 σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές με συνταγματική κατοχύρωση, εθελοντική φορολόγηση επί του τονάζ!

2012-2014: Αγορά 865 πλοίων αξίας 50 δισ. δολαρίων. Πρώτοι στον κόσμο στα δεξαμενόπλοια και στα πλοία χύδην μεταφοράς. Σύνολο ελληνόκτητου στόλου 3.650 πλοία! Αξία ελληνόκτητου στόλου 107 δισ.!»

Και απέναντι σ’ αυτό τον πλούτο και την «ανάπτυξη», ποια ήταν τα ωφελήματα των ναυτεργατών;

«Η ανεργία των ναυτεργατών ξεπερνάει το 50%. 1985: 85.000 θέσεις εργασίας Ελλήνων ναυτεργατών, 2014: 4.500 θέσεις! Φορολογία εφοπλιστών 2012: 15 εκατ. ευρώ. Των ναυτεργατών 57 εκατ. ευρώ! Η φορολογία των ναυτικών τριπλασιάστηκε, ενώ των εφοπλιστών είναι σε εθελοντική βάση! Ελληνική ποντοπόρος ναυτιλία: Μαύρη ανασφάλιστη και χαμηλόμισθη εργασία στο 80% των ελληνικών πλοίων, ενώ στην ελληνόκτητη στο 95%!»

Ενα ομολογημένο σκάνδαλο

Είναι γεγονός ότι η κυβέρνηση έχει δεμένα τα χέρια της, εφόσον οι σχετικές ρυθμίσεις έχουν συνταγματική ισχύ. Το άρθρο 107 του ισχύοντος Συντάγματος είναι σαφές:

«1. Η πριν από την 21 Απριλίου 1967 νομοθεσία, με αυξημένη τυπική ισχύ για την προστασία κεφαλαίων εξωτερικού, διατηρεί την αυξημένη τυπική ισχύ που είχε και εφαρμόζεται και στα κεφάλαια που θα εισάγονται στο εξής. Την ίδια ισχύ έχουν και οι διατάξεις των Κεφαλαίων Α΄ έως και Δ΄ του τμήματος Α΄ του νόμου 27/75 “περί φορολογίας πλοίων, επιβολής εισφοράς προς ανάπτυξιν της εμπορικής ναυτιλίας, εγκαταστάσεως αλλοδαπών ναυτιλιακών επιχειρήσεων και ρυθμίσεως συναφών θεμάτων”.

»2. Νόμος, που εκδίδεται μία φορά μόνο μέσα σε τρεις μήνες από την ισχύ του Συντάγματος, ορίζει τους όρους και τη διαδικασία για την αναθεώρηση ή λύση των εγκριτικών διοικητικών πράξεων που εκδόθηκαν με οποιονδήποτε τύπο κατ’ εφαρμογή του νομοθετικού διατάγματος 2687/1953 ή των συμβάσεων που έχουν συναφθεί από 21 Απριλίου 1967 έως 23 Ιουλίου 1974 για επενδύσεις κεφαλαίων εξωτερικού, με εξαίρεση εκείνες που αφορούν τη νηολόγηση πλοίων με ελληνική σημαία».

Την περασμένη βδομάδα συμπληρώθηκαν 40 χρόνια από την ψήφιση του Συντάγματος στη Βουλή της μεταπολίτευσης. Το εν λόγω άρθρο (είχε τότε τον αριθμό 108) αποτέλεσε αντικείμενο εκτενούς συζήτησης στην Ολομέλεια, με την τότε αντιπολίτευση (Ενωση Κέντρου, ΠΑΣΟΚ, Αριστερά) να διαφωνεί και να το καταψηφίζει.

Στις σκανδαλώδεις ρυθμίσεις είχε αντιταχθεί με αγόρευσή του ο Ανδρέας Παπανδρέου, λέγοντας ότι «ο νόμος 2687 μπορεί να θεωρηθεί νόμος προστασίας εξαγωγής και όχι εισαγωγής συναλλάγματος».

Αλλά εκείνος που υπήρξε αποκαλυπτικός για τις ρυθμίσεις αυτές ήταν ο Γεώργιος Μαύρος, ο οποίος ανέλυσε το ιστορικό της υπόθεσης, ξεκινώντας από τις νομοθετικές ρυθμίσεις του 1951:

«Ητο η εποχή κατά την οποίαν ήτο ουσιαστικώς ανύπαρκτος η ελληνική ναυτιλία. Και εγένετο μία πρώτη δοκιμή διά να ίδωμεν πώς είναι δυνατόν να προσελκύσωμεν προς την ελληνικήν σημαίαν σκάφη. Είναι νόμος διακομματικός, τον εψήφισαν τα δύο μεγάλα κόμματα της Βουλής τότε. [...] Ο κλάδος αυτός της οικονομίας εζήτησε να έχη μείζονα κατοχύρωσιν και έγιναν σχετικές συζητήσεις και υπό τον όρον της αποδοχής από τα δύο μεγάλα κόμματα τότε εγένετο ο νόμος αποδεκτός από την Βουλήν.

»Και τι έκαμε ο νόμος αυτός. Καθιέρωνε δοκιμαστικώς ένα πάγιον ποσοστόν φορολογίας επί των ακαθαρίστων εσόδων από τας ναυλώσεις των πλοίων. Δεν απέδωσε το νομοθέτημα εκείνο. Ησαν πολύ ολίγες νηολογήσεις που έγιναν ελληνικών σκαφών και το 1952 έπεσε η ιδική μας κυβέρνησις, ήλθε η κυβέρνησις του Συναγερμού. Τότε εψηφίσθη ο νόμος 2687 και βάσει αυτού εγένετο η χάραξις της οριστικής ναυτικής πολιτικής, η οποία έφθασε μέχρι της υπερβολής να καθιστά τελείως αφορολόγητον την ναυτιλίαν. Ισως αυτό της επέτρεψε να αναπτυχθή, αλλά κατέστη η ελληνική σημαία, σημαία ευκολίας».

Η ωμή παραδοχή από τα χείλη ενός συντηρητικού πολιτικού έχει βέβαια ιδιαίτερο βάρος. Στην ίδια αγόρευσή του ο Γ. Μαύρος έδωσε απάντηση και στα επιχειρήματα που ακούγονται μέχρι σήμερα από όσους επιμένουν στη διατήρηση της φορολογικής ασυλίας των εφοπλιστών: «Δεν νομίζω ότι το θέμα της χρησιμοποιήσεως ελληνικών πληρωμάτων αποτελεί επιχείρημα διά την διατήρησιν ενός τέτοιου καθεστώτος. Τα πληρώματα δεν τα παίρνουν διότι έχουν ελληνική σημαία, τα παίρνουν διότι δεν ευρίσκουν άλλα. Η απασχόλησις των ναυτεργατών θα ήτο η ιδία, οιανδήποτε σημαίαν και εάν είχον τα πλοία».

Ο πρόεδρος της Ενωσης Κέντρου επισήμαινε και έναν βαθύτερο κίνδυνο:

«Καταγγέλλεται ότι αυτή η διόγκωσις, αυτή η αύξησις του ελληνικού τονάζ, ώστε να φαινώμεθα πρώτοι, δεν δίδει την εικόνα των πράγματι ελληνικών συμφερόντων, τα οποία υπάρχουν υπό την ελληνική σημαία. Είναι πιθανόν επειδή κατέστη σημαία ευκαιρίας να στεγάζωνται υπό την ελληνική σημαία συμφέροντα άλλων κρατών και υπήκοοι άλλων εθνοτήτων.

»Είναι γεγονός και πιθανόν αυτό να δημιουργήση ωρισμένα προβλήματα εις το μέλλον, διότι αυτή η νηολόγησις υπό ελληνική σημαία, με τους όρους υπό τους οποίους γίνεται και με την ιδιότητα του νηολογούντος εφοπλιστού του πλοίου υπό την ελληνικήν σημαία να το αποσύρη αμέσως, διά μονομερούς πράξεως και να ξαναγίνη πάλιν ξένο, ουσιαστικώς καθιστά αμφίβολον την αξίαν αυτής της πολιτικής».

Η προφητική αυτή ανάλυση κατέληγε σε μια υπόδειξη που ουδέποτε απασχόλησε τις ελληνικές κυβερνήσεις: «Νομίζω ότι θα πρέπει και εις τον τομέα αυτόν να χαραχθή μία άλλη πολιτική από εδώ και εις το εξής. Δεν πρέπει, κύριοι βουλευταί, να αγνοούμεν ότι η ελληνική ναυτιλία αποτελεί κλάδον της οικονομίας μας, ο οποίος ανεπτύχθη εκτός της Ελλάδος, ανήκει εις άλλον οικονομικόν χώρον».

Ο Αντώνης Σαμαράς μπροστά σε μακέτες ελληνικών δεξαμενόπλοιων υπό κατασκευή | EUROKINISSI

Στην ίδια συνεδρίαση της Βουλής, ο Αθανάσιος Κανελλόπουλος είχε αποκαλέσει «Δούρειο Ιππο» αυτές τις ρυθμίσεις και είχε απομυθοποιήσει την ενίσχυση του στόλου υπό ελληνική σημαία κατά την περίοδο της χούντας, εξηγώντας ότι επρόκειτο για πλοία ξένων συμφερόντων.

Μάλιστα, ο Α. Κανελόπουλος αποκάλυψε ότι την ίδια περίοδο είχε έρθει στην Ελλάδα ο αδελφός του προέδρου των ΗΠΑ Νίξον, και έλαβε «δάνειο 10 εκατ. δολ. από την ΕΤΒΑ, υπό το πρόσχημα μιας ναυτιλιακής εταιρείας που εφέρετο ως ελληνική. Η Ελλάς εδάνεισε την Αμερική! Ο τρόπος με τον οποίον επραγματοποιείτο αυτό, είναι πάρα πολύ απλός. Τα κενά από τη νομοθεσία για την προστασία της ναυτιλίας μας ήσαν τέτοια, ώστε θαυμάσια έσπευσαν να τα εκμεταλλευθούν. Μην έχουμε λοιπόν την ψευδαίσθηση ότι επετύχαμε με τον νόμο αυτό, το λεγόμενο θαύμα της ελληνικής ναυτιλίας».

Το Σύνταγμα ως άλλοθι

Περιττό να παρατηρήσουμε ότι ουδέποτε αμφισβητήθηκε η σκανδαλώδης ρύθμιση και βέβαια δεν περιλήφθηκε σε καμιά από τις αναθεωρήσεις που επιχειρήθηκαν κατά τα 40 χρόνια που πέρασαν.

Αλλά υπάρχει και κάτι χειρότερο. Σε όλο αυτό το διάστημα συνέβη το αντίθετο. Οι διαδοχικές κυβερνήσεις προσέθεταν κάθε λίγο και λιγάκι νεότερες ρυθμίσεις, με τις οποίες οι εφοπλιστές αποκτούσαν όλο και περισσότερα φορολογικά προνόμια.

O πρώην υπουργός Ανάπτυξης Νίκος Δένδιας | EUROKINISSI

Το πιο πρόσφατο κρούσμα σημειώθηκε τον Σεπτέμβριο του 2013. Η τότε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-Νέας Δημοκρατίας με πρωθυπουργό τον κ. Σαμαρά έφερε προς ψήφιση στη Βουλή μια σκανδαλώδη τροπολογία, σε ένα εντελώς άσχετο νομοσχέδιο του υπουργείου Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων, με τίτλο «Δημόσιες υπεραστικές οδικές μεταφορές επιβατών - Ρυθμιστική Αρχή Επιβατικών Μεταφορών και άλλες διατάξεις».

Η τροπολογία που έφερε την υπογραφή πολλών υπουργών (Μ. Χρυσοχοΐδης, Δ. Αβραμόπουλος, Κ. Μητσοτάκης, Ι. Βρούτσης, Χ. Αθανασίου) εξαιρούσε από την υποχρέωση της αναφοράς στο «πόθεν έσχες» των μετοχών «εταιρειών που έχουν συσταθεί και λειτουργούν με τις διατάξεις του ν.δ. 2687/1953 (Α΄ 317) και του ν. 27/1975 (Α΄ 77)».

Με άλλα λόγια, οι υπόχρεοι σε υποβολή «πόθεν έσχες» θα μπορούσαν με αυτή την τροπολογία να αποφύγουν την αναφορά στη συμμετοχή τους σε ναυτιλιακές εταιρείες.

Σε μια περίοδο που το εφοπλιστικό κεφάλαιο έχει αλώσει –μέσω και του τραπεζικού συστήματος– τόσο την πολιτική όσα και τα συγκροτήματα μέσων ενημέρωσης, εκείνους δηλαδή τους δημόσιους χώρους για τους οποίους έχει κυρίως θεσπισθεί το «πόθεν έσχες», η τροπολογία ήταν τόσο εξόφθαλμα προκλητική, ώστε δεν βρέθηκε ούτε ένα κόμμα να την υποστηρίξει.

Για την ακρίβεια υπήρξε η Χρυσή Αυγή, η οποία επέλεξε να απουσιάσει τόσο από την Επιτροπή όσο και από την Ολομέλεια της Βουλής, έτσι ώστε να μην υποχρεωθεί να κακοκαρδίσει τους αγαπημένους της εφοπλιστές.

Είχε βέβαια κι άλλα στο μυαλό της η ναζιστική οργάνωση, λίγες μέρες μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και την πανελλήνια κατακραυγή.

Αντίθετα, ακόμα και οι εκπρόσωποι των δύο κυβερνητικών κομμάτων δεν τόλμησαν να υποστηρίξουν την τροπολογία ούτε καν στην Επιτροπή (13.9.2013).

«Δεν ενημερωθήκαμε καθόλου για τη συγκεκριμένη τροπολογία», λέει ο ειδικός αγορητής του ΠΑΣΟΚ Αθ. Μωραΐτης και προσθέτει ότι «εγείρει πάρα πολλά ερωτηματικά η σκοπιμότητα της κατάθεσής της».

«Θεωρούμε ότι πρέπει να αποσυρθεί» προσθέτει ο εισηγητής Μ. Συνετάκης. Ακόμα και ο νεοδημοκράτης πρόεδρος της Επιτροπής Γ. Βλάχος είχε προλάβει στην εισαγωγική του παρέμβαση να δηλώσει «προκαταβολικά» την «πλήρη» αντίθεσή του και να ξεκαθαρίσει: «Εν πάση περιπτώσει, δεν μπορεί να ψηφιστεί, τουλάχιστον από εμένα». Αλλά και ο παριστάμενος υπουργός Μ. Χρυσοχοΐδης αρκέστηκε να πει ότι για την τροπολογία θα μιλήσει ο αρμόδιος υπουργός Δικαιοσύνης.

Για το περιεχόμενο της αντίθεσης στην τροπολογία μίλησε κυρίως ο Δ. Παπαδημούλης του ΣΥΡΙΖΑ:

«Το ερώτημα είναι: Ποιους ευνοεί αυτή η σκανδαλώδης ρύθμιση, που ουσιαστικά καταργεί την έννοια της νομοθεσίας περί “Πόθεν έσχες”; Ποιους θέλει να καλύψει; Σημειώνω ότι το “πόθεν έσχες” δεν έχουν υποχρέωση να το υποβάλλουν μόνον οι πολιτικοί και οι κρατικοί αξιωματούχοι –που, και σε αυτή την περίπτωση, είναι σκανδαλώδης η ρύθμιση, διότι όποιος παίρνει τη μίζα και την ξεπλένει σε μετοχές ναυτιλιακές, δεν υπάγεται σε κανέναν έλεγχο– αλλά είναι υποχρεωμένοι να υποβάλλουν δήλωση “πόθεν έσχες” και καναλάρχες και εκδότες κ.λπ. και ξέρουμε ότι, τελευταία, αρκετοί εφοπλιστές έχουν μπει, μέσω αχυρανθρώπων, στον χώρο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και ορισμένοι διαφημίζουν και τη φιλία τους με τον πρωθυπουργό.

»Κάνω έκκληση στην κυβέρνηση να την αποσύρει, αν και αυτό δεν αρκεί, γιατί πρέπει να μάθουμε και ποιο ήταν το μαγειρείο της διαπλοκής, που την ετοίμασε και κάνω έκκληση και στους συναδέλφους όλων των πτερύγων, να μην την ψηφίσουν».

Να λοιπόν που υπήρξε εθνική ομοψυχία κατά της τροπολογίας. Υποχρεώθηκε λοιπόν η κυβέρνηση να την αποσύρει άρον άρον.

Ξεχωριστό ενδιαφέρον έχει όμως η αγόρευση του υπουργού Δικαιοσύνης Χ. Αθανασίου που την εισηγήθηκε. Μιλώντας στην Ολομέλεια της Βουλής δυο μέρες αργότερα από το πατατράκ της Επιτροπής, ο κ. Αθανασίου προσπάθησε να δικαιολογήσει το σκεπτικό της τροπολογίας και να απαντήσει στον υπαινιγμό του κ. Παπαδημούλη περί «μαγειρείου της διαπλοκής». Και με αυτό τον τρόπο έκανε μια σύνοψη όλων των σκανδαλωδών ρυθμίσεων που έχουν θεσπιστεί υπέρ του εφοπλιστικού κεφαλαίου:

«Θα μου επιτρέψετε να κάνω μία σύντομη ιστορική νομική αναδρομή για το πώς η πολιτεία αντιμετωπίζει διαχρονικά ευνοϊκά τις ναυτιλιακές επιχειρήσεις, εταιρείες και τους μετόχους, για λόγους βέβαια εθνικής σημασίας και ενίσχυσης της οικονομίας», λέει ο κ. Αθανασίου.

Και αρχίζει να απαριθμεί τους νόμους που έχουν ήδη θεσπιστεί προς την ίδια κατεύθυνση: «Να σας αναφέρω αυτές τις διατάξεις που διαχρονικά η Βουλή ψήφισε: ν. 814/1978 (“Ειδική φορολόγηση στις εισφορές πλοίων αχρεωστήτως καταβληθείσες”), ν. 1731/1987 (“Μείωση της εισφοράς πλοίων”), νόμος 1892/1990 –τα λέω αυτά για να δείτε τι συνάφεια υπάρχει– (“Εισαγωγή στο χρηματιστήριο των μετοχών ναυτικών εταιρειών με ειδικότερους όρους εισαγωγής και διαπραγμάτευσης”), ν. 2515/1997 (“Παράταση των χορηγηθεισών πενταετών αδειών εγκατάστασης”), ν. 2987/2002 (“Καθορισμός ελκυστικού ελαχίστου κεφαλαίου για ίδρυση ναυτικής εταιρείας”), ν. 3182/2003 (“Απαλλαγή για ναυτιλιακές επιχειρήσεις από φόρους, τέλη και οποιαδήποτε επιβάρυνση σε αυτούς και τους μετόχους”), ν. 3522/2006 (“Βεβαιωμένες οφειλές ναυτιλιακών εταιρειών”), ν. 3783 –για να μην σας κουράσω– (“Περί καθορισμού συντελεστή φόρων”), ν. 4110/2013 –πρόσφατος νόμος– (“Απαλλαγή φόρου για μεταβίβαση από οποιαδήποτε αιτία μετοχών ή μεριδίων”), ν. 4150 περί κατάργησης εγγυήσεων ναυτικών εταιρειών που επιτρέπει την κατ’ εξαίρεση συμμετοχή πλοίων υπό ελληνική σημαία».

Ο κατάλογος των σκανδαλωδών ρυθμίσεων είναι τόσο μεγάλος, ώστε έληξε ο χρόνος που είχε στη διάθεσή του ο υπουργός και αναγκάστηκε να ζητήσει παράταση για να συνεχίσει:

«Με το άρθρο 83 του ν. 3842/2010, όπως τροποποιήθηκε με το άρθρο 36 του ν. 4143/2013 –πρόσφατα, στις 5 Απριλίου του 2013– για το Περιουσιολόγιο ορίζονται τα ακόλουθα: Στο Περιουσιολόγιο περιλαμβάνονται ακίνητα, αυτοκίνητα, σκάφη, κατοχή μετοχών, αμοιβαία κεφάλαια κ.λπ. Ρητώς ορίζεται –προσέξτε– ότι δεν περιλαμβάνονται οι τραπεζικές καταθέσεις, τα ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου, τα αμοιβαία κεφάλαια εσωτερικού και –κρατήστε αυτήν τη φράση– οι μετοχές σε εταιρείες που έχουν συσταθεί και λειτουργούν σύμφωνα με τις διατάξεις του ν.δ. 2687/1953 και του ν. 27/1975. Κρατήστε τις διατάξεις αυτές».

Στη συνέχεια ο κ. Αθανασίου εξηγεί:

«Τι λένε οι νόμοι αυτοί; Το ν.δ. 2687/1953 (“Περί προστασίας επενδύσεων κεφαλαίων εξωτερικού”) αναφέρει: “Αρθρο 1, κεφάλαια εξωτερικού κατά το παρόν νομοθετικό διάταγμα εννοούνται τα με οποιαδήποτε μορφή εκ του εξωτερικού εισαγόμενα είτε συνάλλαγμα κ.λπ. Στις διατάξεις του παρόντος νομοθετικού διατάγματος υπάγονται υπό την άνω έννοια κεφάλαια εισαγόμενα στη χώρα από το εξωτερικό και τοποθετούνται σε παραγωγικές επενδύσεις”. Ας δούμε τώρα τι είναι παραγωγικές επενδύσεις και ποια είναι τα κεφάλαια εξωτερικού, σύμφωνα με το νόμο. “Παραγωγικές επενδύσεις είναι αυτές που αποβλέπουν στην ανάπτυξη της εθνικής παραγωγής και συμβάλλουν στην οικονομική πρόοδο της χώρας, τα κεφάλαια εξωτερικού –μεταξύ των άλλων που αναφέρθηκαν– και τα νηολογημένα υπό ελληνική σημαία πλοία, τα οποία και δεν υπάγονται στο ν. 1676/1986”, δηλαδή σε φορολόγηση δεν υπάγεται τίποτα από αυτά. Ο δεύτερος νόμος, ο ν. 27/1975, στο άρθρο 2 προχωρεί ακόμα περισσότερο: “Εις ην περίπτωσιν ημεδαπή αλλοδαπή εταιρεία πλοιοκτήτρια πλοίων υπό ελληνική σημαία ασκεί πλην της εκμετάλλευσης του πλοίου και άλλες επιχειρήσεις απαλλάσσεται από φόρο εισοδήματος, εισφορών κ.λπ.”».

Υπάρχει και συνέχεια στις αποκαλύψεις του κ. Αθανασίου: «Τι λέει η εισηγητική έκθεση του ν. 3842/2010, δηλαδή του Περιουσιολογίου; Λέει ότι ο σκοπός είναι ο καλύτερος έλεγχος και η αποκάλυψη της φοροδιαφυγής. Εξαιρεί όμως, με το άρθρο 83, τις μετοχές του ν.δ. 2687/1953 και του ν. 27/1975 που ανέφερα, καθώς θέλει γι’ αυτές και τους κατόχους τους ευνοϊκή μεταχείριση, δηλαδή να μην υπόκεινται σε εισφορές κ.λπ.».

Ο υπουργός τελικά απέσυρε την τροπολογία, αλλά με τα όσα είπε για να τη δικαιολογήσει αποκάλυψε το μεγάλο σκάνδαλο.

Και, χωρίς να το θέλει, άφησε να εννοηθεί ότι ακόμα και χωρίς αναθεώρηση του συντάγματος υπάρχει μεγάλο περιθώριο κατάργησης της σχετικής χαριστικής νομοθεσίας, προς όφελος μιας δικαιότερης φορολογικής πολιτικής.

Διαβάστε

► Γιάννης Μηλιός, Ηλίας Ιωακείμογλου «Το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο. Η θέση και ο ρόλος του στη διεθνή και την ελληνική οικονομία» (περ. «Θέσεις», τχ. 35, Απρίλιος-Ιούνιος 1991 και τχ. 36, Ιούλιος-Σεπτέμβριος 1991).

Μελέτη για την ελληνική ναυτιλία ως τμήματος της ελληνικής οικονομίας, με αναφορές στις «σημαίες ευκαιρίας» και στα οφέλη που έχουν οι Ελληνες εφοπλιστές από την ελληνική σημαία. Προσβάσιμο στο www.theseis.com

► Βουλή των Ελλήνων, Ε΄ αναθεωρητική Περίοδος Α΄ Προεδρευόμενης Δημοκρατίας, Σύνοδος Α΄, «Πρακτικά των Συνεδριάσεων της Βουλής επί των συζητήσεων του Συντάγματος 1975»

(Αθήνα, Αύγουστος 1975). Περιλαμβάνεται ειδική συνεδρίαση για το σκανδαλώδες άρθρο που θεσπίζει τη φορολογική ασυλία του ναυτιλιακού κεφαλαίου.

Επισκεφθείτε

► Ιός «Αχ θάλασσά μου, σκοτεινή...»

(«Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», 30.5.2010)

Oι σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών όπως καταγράφονται στον προϋπολογισμό την κρίσιμη χρονιά που για τους πολλούς άρχισαν να εφαρμόζονται τα μνημόνια. 

► Ιός «Τα ΜΜΕ του ελληνικού στόλου»

(«Ελευθεροτυπία», 24.10.2009)

Η εισβολή του εφοπλιστικού κεφαλαίου στον χώρο των μέσων ενημέρωσης. Οπως αποδεικνύεται, τις παραμονές της κρίσης όλα σχεδόν τα ΜΜΕ είχαν περάσει σε 4-5 επιχειρηματικούς και εφοπλιστικούς ομίλους, που είναι και ανά δύο ή ανά τρεις συνεταίροι, ενώ μεγάλα δημοσιογραφικά και πολιτικά ονόματα σχετίζονται άμεσα (με γάμους) και έμμεσα (με κουμπαριές) με εφοπλιστές.

Η ακτινογραφία της φοροδιαφυγής – 550 δισ. ευρώ αδήλωτα εισοδήματα

Το εγχώριο πολιτικό σύστημα δεν έχει απαντήσει ακόμα ολοκληρωμένα για τα αίτια και τις πολιτικές ευθύνες που οδήγησαν τη χώρα στην τυπική χρεοκοπία του 2010. 

Στο φως της δημοσιότητας, στον απόηχο της συζήτησης για τα Paradise Papers, στοιχεία που αποκαλύπτουν τι πραγματικά έχει συμβεί στη χώρα τα προηγούμενα χρόνια και εξηγούν σε μεγάλο βαθμό την πείσμονα προσπάθεια να συγκαλυφθούν οι ευθύνες της πολιτικής και οικονομικής ελίτ για τη φαραωνικών διαστάσεων φοροαποφυγή και φοροδιαφυγή που συντελέστηκε και να αποδοθούν είτε στις «φυσικές διεργασίες» του καπιταλισμού είτε στο «ηθικό δικαίωμα» (κατά τη γνωστή ρήση του αντιπροέδρου της ΝΔ Αδωνι Γεωργιάδη) όσων απέκρυψαν εισοδήματα ή τα κατηύθυναν σε υπεράκτιους «παραδείσους».

Την προηγούμενη εβδομάδα το Β΄Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας αποφάσισε ότι, πέραν της πενταετίας, κανένα στοιχείο δεν μπορεί να θεωρείται νέο ή συμπληρωματικό ώστε να δικαιολογείται φορολογικός έλεγχος. Η απόφαση αυτή -παρότι τυπικά ορθή, αφού εμπίπτει στους κανόνες περί «ασφάλειας δικαίου»- ήρθε να προστεθεί σε παλαιότερη της ολομέλειας του Συμβουλίου τον περασμένο Ιούνιο, ότι το όριο για την παραγραφή των φορολογικών αξιώσεων είναι η πενταετία και οι συνεχείς παρατάσεις είναι αντισυνταγματικές. Με απλά λόγια, η πρόσφατη απόφαση του ΣτΕ ακύρωσε κάθε δυνατότητα παράκαμψης της απόφασης του Ιουνίου, απαγορεύοντας να θεωρηθούν ως νέα στοιχεία όσα δεδομένα είχαν στα χέρια τους οι φορολογικές Αρχές, αλλά δεν είχαν χρησιμοποιηθεί.

Αν και το θέμα ελάχιστα απασχόλησε τα ΜΜΕ, η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας αφορά σε κάτι πάρα πολύ μεγαλύτερο απ’ ό,τι μπορεί να δείχνει με μια πρώτη ματιά. Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες της «Νέας Σελίδας» (τις οποίες γνωρίζουν πολιτικά και υπηρεσιακά στελέχη του οικονομικού επιτελείου), το ΣτΕ μπλόκαρε με τον τρόπο αυτό τον έλεγχο υποθέσεων φοροαποφυγής ή φοροδιαφυγής ύψους 550 δισ. ευρώ!

Παρά το γεγονός ότι το ποσό είναι τόσο μεγάλο που φαντάζει εξωπραγματικό, αφού ισοδυναμεί με περίπου δύο φορές το δημόσιο χρέος, είναι απολύτως ακριβές και δεν προκύπτει από πρόχειρες εκτιμήσεις. Προκύπτει από πλήρως διασταυρωμένα στοιχεία των αρμόδιων υπηρεσιών, τα οποία περιλαμβάνονται σε 65 cd που έχει στη διάθεσή της η κυβέρνηση ως αποτέλεσμα εξονυχιστικής έρευνας της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων (ΑΑΔΕ) με τη συνδρομή της Τράπεζας της Ελλάδος και των συστημικών τραπεζών. Σημειωτέον δε ότι κατά την ίδια περίοδο το άθροισμα του ΑΕΠ ήταν 2,65 τρισ. ευρώ, γεγονός που επιβεβαιώνει τα στοιχεία που φέρουν το ύψος της παραοικονομίας να ανέρχεται περίπου στο 20%-30% ετησίως, με βάση γνωστές, επίσημες μελέτες.

Συγκεκριμένα, τα 550 δισ. ευρώ είναι το αποτέλεσμα της σύγκρισης ανάμεσα στις καταθέσεις των πολιτών και στα εισοδήματα που είχαν δηλώσει στην εφορία (κατά τα έτη 2002-2014) από ένα νέο λογισμικό σύστημα, το οποίο ολοκληρώθηκε τον Μάρτιο του 2017 και έχει τη δυνατότητα να κάνει με αυτοματοποιημένο τρόπο τέτοιες συσχετίσεις σε ελάχιστες ώρες, ενώ μέχρι πρόσφατα για κάθε υπόθεση απαιτούνταν πολλοί μήνες εργασίας από εξειδικευμένους υπαλλήλους. Υπό κανονικές συνθήκες και εάν δεν είχαν σημειωθεί αβελτηρίες, σκόπιμες καθυστερήσεις ή ακόμα και προσπάθεια συγκάλυψης, το Ελληνικό Δημόσιο θα μπορούσε να είχε εισπράξει πολλές δεκάδες δισ. ευρώ από τη φορολόγηση αυτών των «γκρίζων» εισοδημάτων.

Ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή. Το 2011 το κράτος ξεκινά να ζητά από τις τράπεζες στοιχεία για τις καταθέσεις των πολιτών, τα οποία όμως θα καταχωνιαστούν σε συρτάρια για χρόνια. Το πρώτο εξάμηνο του 2015 ο επικεφαλής του ΣΔΟΕ, Παναγιώτης Δάνης, εκκινεί τις διαδικασίες αξιοποίησής τους, κάτι που δεν είναι καθόλου εύκολο λόγω του μεγάλου όγκου και του χαμηλού επιπέδου επεξεργασίας τους. Ενδεικτικό είναι ότι καταλαμβάνουν ψηφιακό όγκο 65 cd και περιέχουν 1.270.000 ΑΦΜ που παρουσιάζουν ύποπτες κινήσεις σε αντίστοιχους τραπεζικούς λογαριασμούς για την περίοδο 2002-2014.

Το τραπεζικό απόρρητο

Βεβαίως, το κρίσιμο διάστημα είναι από το 2002 έως το 2010, όχι μόνο γιατί η χώρα διένυε τότε την εποχή των «παχιών αγελάδων», αλλά και γιατί ίσχυε το τραπεζικό απόρρητο. Οταν αυτό «έσπασε», και υπό την αβεβαιότητα που καλλιέργησαν κύκλοι εντός και εκτός Ελλάδας ως προς την ασφάλεια των τραπεζικών καταθέσεων, η συντριπτική πλειονότητα των μεγάλων καταθετών απέσυρε τα χρήματά της στο εξωτερικό και το μαύρο χρήμα σταμάτησε να εμπιστεύεται το εγχώριο τραπεζικό σύστημα.

Το βασικό πρόβλημα που προέκυψε ήταν η ασάφεια αναφορικά με το ύψος των αρχικών-πρωτογενών καταθέσεων, καθώς τα στοιχεία που είχαν προσκομίσει οι τράπεζες περιείχαν και τις μεταφορές χρημάτων από λογαριασμό σε λογαριασμό. Ζητήθηκε, λοιπόν, από τις τράπεζες να προσκομίσουν νέα στοιχεία. Επειτα χρειάστηκε να αποσαφηνιστεί ποιοι καταθέτες ενεργούσαν για λογαριασμό άλλων προσώπων, όπως κάνουν πληρεξούσιοι δικηγόροι και λογιστές – κάτι που εύκολα διαπιστώνει κανείς από μια μελέτη των καταγραφών στις λίστες Λαγκάρντ, Μπόργιανς κ.λπ. αλλά και στα διαβόητα Panama και Paradise Papers. Επίσης, έπρεπε να διαχωριστούν τα χρήματα που είχαν προκύψει από παραγωγικές διαδικασίες στο εξωτερικό, όπως αυτά του εφοπλιστικού κεφαλαίου.

Μολονότι οι τράπεζες αποδείχτηκαν αρκετά συνεργάσιμες, δεν έλειψαν προσκόμματα στη διαδικασία από άλλες πλευρές, ακόμα και από στελέχη των θεσμών (!). Μάλιστα, οι πληροφορίες λένε ότι απαιτήθηκε παρέμβαση σε ανώτατο κυβερνητικό επίπεδο προκειμένου να ξεπεραστεί η συγκεκριμένη εμπλοκή.

Υστερα από διάφορα τέτοια επεισόδια τεχνικών ή άλλου είδους προβλημάτων, τον Μάρτιο του 2017 παρουσιάστηκε από τον υπουργό Οικονομικών, Ευκλείδη Τσακαλώτο, την υφυπουργό, Κατερίνα Παπανάτσιου, και τον Γιώργο Πιτσιλή, διοικητή της ΑΑΔΕ (η οποία είχε κεντρικό ρόλο στη συγκρότηση του μηχανισμού), ένα νέο ειδικό λογισμικό σύστημα που θα μπορούσε να επεξεργάζεται όλες τις παραμέτρους που απαιτούνται και ταυτόχρονα να τις φέρνει σε αντιπαράσταση με τις φορολογικές δηλώσεις. Είχαν μεσολαβήσει η παραδοχή τραπεζικών στελεχών ότι «για πρώτη φορά ξέραμε τι μας ζητάνε» και ο εντυπωσιασμός εξειδικευμένων στελεχών των θεσμών για την ποιότητα της βάσης δεδομένων και του λογισμικού που είχαν δημιουργηθεί.

Τι χάνει το ελληνικό Δημόσιο

Στο απυρόβλητο τα «μαμούθ» της φοροαποφυγής

Όταν το πρόγραμμα «τρέχει» για πρώτη φορά, η πραγματική απόκλιση μεταξύ των πρωτογενών καταθέσεων και των δηλωθέντων εισοδημάτων ξεπερνά κάθε πρόβλεψη. Για λόγους που παραμένουν άγνωστοι, επιλέγεται να μην ανακοινωθεί, καθώς εκκρεμούν οι αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, ενώ την ίδια ώρα εξελίσσεται σκληρή πολιτική αντιπαράθεση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης (με… επισπεύδουσα τη ΝΔ) για το θέμα της Δικαιοσύνης. Αντί του πραγματικού ποσού των 550 δισ., γίνονται αρχικά «μετριοπαθείς» διαρροές για κάτι λίγο παραπάνω από 100 δισ. ευρώ.

Σύμφωνα, ωστόσο, με ασφαλείς πληροφορίες της «Νέας Σελίδας», παραπάνω από το μισό των 550 δισ. ευρώ αφορά σε μόλις λίγες δεκάδες χιλιάδες φοροφυγάδες και το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσό αφορά σε 200.000 με 300.000 καταθέτες, γεγονός που καταρρίπτει το επιχείρημα της «φοροδιαφυγής της τυρόπιτας» και δείχνει καθαρά μια οικονομική ελίτ που δρούσε στο απυρόβλητο.

Με αυτά τα δεδομένα, και για να μην υπάρξει γραφειοκρατία με απέραντο αριθμό μικρών υποθέσεων, η κυβέρνηση προσανατολιζόταν στο να θέσει ένα όριο ύψους φοροδιαφυγής γύρω στα 500.000 ευρώ η στο 1 εκατ. ευρώ και από εκεί και πάνω να ξεκινήσουν ο πραγματικός έλεγχος και ο καταλογισμός προστίμων. Παράλληλα, και παρά την εκκρεμότητα των δικαστικών αποφάσεων, προχωρούσε μέσα στο 2017 το πρόγραμμα εθελοντικής αποκάλυψης κεφαλαίων, με βάση το οποίο δηλώθηκαν σε ελάχιστους μήνες αδήλωτα εισοδήματα 6 δισ., που οδήγησαν σε βεβαιώσεις φόρων 570 εκατ. ευρώ. Από αυτά έχουν ήδη εισπραχθεί 230 εκατ. ευρώ και τα υπόλοιπα έχουν μπει σε διακανονισμούς. Η πολύ μεγαλύτερη σε σχέση με τις εκτιμήσεις επιτυχία του προγράμματος εθελοντικής αποκάλυψης επιβεβαίωσε το βάθος της υπόθεσης.

Απώλεια 10-50 δισ.

Βάσει όλων των παραπάνω, αρμόδια στελέχη του φορολογικού μηχανισμού δεν είχαν την παραμικρή αμφιβολία ότι τα 550 δισ. ευρώ αποδεδειγμένης φοροδιαφυγής θα οδηγούσαν σήμερα, εφόσον καθίστατο εφικτό να ολοκληρωθεί η διαδικασία ελέγχων (η οποία ανακόπτεται μετά την απόφαση του ΣτΕ), σε έσοδα τουλάχιστον 10 δισ. ευρώ, τα οποία δεν αποκλείεται να έφταναν τα 50 δισ. ευρώ. Κι αυτό διότι πολλές από τις εταιρικές οντότητες εκείνης της περιόδου δεν υφίστανται σήμερα.

Όπως επισημαίνουν, ωστόσο, στελέχη του ελεγκτικού μηχανισμού, εάν τα εισοδήματα αυτά φορολογούνταν κανονικά την περίοδο που παρήχθησαν (από το 2002 μέχρι το 2010), το Δημόσιο θα μπορούσε να είχε εισπράξει περί τα 180 δισ. ευρώ, αφού τα περισσότερα από αυτά θα ενέπιπταν στους υψηλούς φορολογικούς συντελεστές, καθώς προέρχονται από φυσικά πρόσωπα και εταιρείες με μεγάλες περιουσίες και κέρδη. Ποσό, δηλαδή, που επί της ουσίας θα ακύρωνε την ίδια την ανάγκη υπαγωγής της χώρας στο πρώτο μνημόνιο, αφού θα διαμόρφωνε εντελώς διαφορετικά τον «χάρτη» της ελληνικής οικονομίας. Τα στοιχεία αυτά, εάν συνδυαστούν με την τεράστια φυγή κεφαλαίων της οικονομικής ελίτ του τόπου από το 2010 μέχρι το 2012 -αλλά και αργότερα- και με τα ονόματα όσων «φιγουράρουν» στις διάφορες λίστες, απαντούν στο ερώτημα «πώς και με ποιων την ευθύνη χρεοκόπησε η χώρα».

Η «μεταβλητή» του ΣτΕ

Κι ενώ αποτελεί πάγιο αίτημα του ελληνικού λαού να πληρώσουν αυτοί που οδήγησαν τη χώρα σε αυτή την κατάσταση, οι αποφάσεις των δικαστών μπλόκαραν τις διαδικασίες στην πιο κρίσιμη στιγμή.

Αναμφίβολα, η αιτιολόγηση του Συμβουλίου της Επικρατείας είναι νομικά ορθή, αφού επισημαίνει ότι δεν είναι δυνατόν το κράτος να φέρνει τους πολίτες αντιμέτωπους με φορολογικές υποθέσεις δεκαετίας, για τις οποίες θα πρέπει να αποδείξουν την αθωότητά τους. Ωστόσο, το ζήτημα υπερβαίνει κατά πολύ τα όρια αυτού που ορίζεται από το Σύνταγμα ως δημόσιο συμφέρον, καθώς, όπως αναφέρουν αρκετοί, η κατάσταση πρέπει να αντιμετωπιστεί στις εξαιρετικά ιδιάζουσες και έκτακτες συνθήκες που δημιούργησαν η κρίση και τα μνημόνια.

Ακόμα περισσότερο δε όταν νομοταγείς πολίτες χαμηλών εισοδημάτων αλλά και της μεσαίας τάξης καλούνται σήμερα να πληρώσουν το «μάρμαρο» της υπερφορολόγησης, όταν πολλοί άλλοι δεν πλήρωσαν όσα έπρεπε να πληρώσουν τα προηγούμενα χρόνια, μετερχόμενοι νόμιμες, νομιμοφανείς ή ακόμα και παράνομες μεθόδους και σήμερα βρίσκονται στο απυρόβλητο με ασφαλή και μη φορολογημένα εισοδήματα στο εξωτερικό. Επιπλέον, εύλογα γεννάται ο προβληματισμός για το τι σήμα εκπέμπει αυτή η απόφαση ως προς τα επόμενα βήματα της χώρας στον τομέα της πάταξης της φοροδιαφυγής.

Από την άλλη, η κυβέρνηση εμφανίζεται αποφασισμένη να αξιοποιήσει τον ελάχιστο χώρο που έχει πλέον για να ελιχθεί σε ένα εξαιρετικά δύσκολο θέμα, γι’ αυτό και εξέδωσε την περασμένη εβδομάδα τον κατάλογο με τις 42 χώρες-φορολογικούς παραδείσους, βάσει του οποίου θα γίνονται πιο σκληροί έλεγχοι σε όσους φορολογούμενους έχουν οικονομικές σχέσεις μαζί τους.

Παράλληλα, όπως έγινε γνωστό, προωθεί την αναθεώρηση του άρθρου 51 του Ν. 3691/2008 περί ευθύνης νομικών προσώπων ώστε να μην απαιτείται η έκδοση ΚΥΑ και αυξάνει τα πρόστιμα έως και του ποσού των 10 εκατ. ευρώ, ανοίγοντας τη «βεντάλια» των υπό διερεύνηση οικονομικών αδικημάτων πέραν της δωροδοκίας, δωροληψίας και του «ξεπλύματος» βρώμικου χρήματος. Σημειώνεται δε ότι παραμένει η δυνατότητα να διωχθούν δικαστικά, ως προς το σκέλος των ποινικών ευθυνών, οι υποθέσεις που έχουν παραγραφεί φορολογικά.

Νεα Σελιδα

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΡΟΤΣΙΛΝΤ Πώς πίνουν το αίµα της Ελλάδας…

Ήταν από τους πρώτους δανειστές της Ελλάδας.

Οι δηµιουργοί του σύγχρονου τραπεζικού και νοµισµατικού συστήµατος της χώρας, συνιδρυτές και βασικοί µέτοχοι της Εθνικής Τράπεζας για δεκαετίες, µεγαλοµέτοχοι της Τράπεζας της Ελλάδας, µέχρι πρόσφατα σύµβουλοι του Ελληνικού Κράτους για ιδιωτικοποιήσεις.

Αν νοµίζετε πως δεν έχουν συµµετοχή σε όσα συµβαίνουν στην εποχή µας στην Ελλάδα, πλανάστε…

Αδυτό τους είναι οι κρύπτες του χρυσού και των νοµισµάτων, αλλά κανείς δεν θα τους συναντήσει δίπλα του παρόλο που συχνά θα αισθανθεί να παγώνει η ζωή του από τις αποφάσεις που αυτοί παίρνουν, ερήµην όλων µας!

Πολλοί τους θεωρούν κάτι σαν… χρηµατοπιστωτικά βαµπίρ, πλάσµατα απροσπέλαστα από τους «κοινούς θνητούς», ίσως διαφορετικά σε όλα από εµάς, µεταλλαγµένα από τη δύναµη που τους δίνει ένας απίστευτος πλούτος: είναι οι Ρότσιλντ, ίσως οι µόνοι αληθινοί βασιλιάδες σε αυτόν τον πλανήτη!

Εκείνο που οι Έλληνες δεν έχουν προσέξει είναι ότι στην Πανεπιστηµίου υπάρχει όντως ένα δηµιουργηµένο από εκείνους άδυτο και κανείς δεν ξέρει όσους έχουν δικαιώµατα αποφάσεων σε αυτό.

Η πρόσβαση είναι σχεδόν απαγορευµένη, ενώ µέσα σε αυτή τη στηµένη στην άσφαλτο καθεδρική του θεού του πλούτου κρύβονται όσα όλοι εµείς αποκαλούµε χρήµα, οφειλές, πιστώσεις, υλικές αξίες, χρεόγραφα ή ακόµη και χρυσάφι –κανείς δεν ξέρει πόσο κάθε φορά και πότε όλα αυτά µεγαλώνουν ή χάνουν µέρος της αξίας τους. Πρόκειται για το µυστικό των µυστικών του κόσµου του χρήµατος και µύστες τους είναι άνθρωποι σαν και εµάς, που όµως η ιδιότητα «εκπρόσωποι συµφερόντων Ρότσιλντ» που επιµελώς κρύβουν, τους καθιστά αυτοµάτως µέλη ενός ιερατείου για το οποίο κανείς δεν ξέρει µέχρι πού φθάνει η αλήθεια για αυτούς και πού αρχίζει το ψέµα ή ο µύθος, που και αυτός έχει… αντίκρισµα αφού εξυπηρετεί την ανάγκη της επιβολής του δέους «άµα τη εµφανίσει» κάποιας υπογραφής ή «εντολής» των Ρότσιλντ!

Οι αµύητοι ας µην εισέλθουν…

Ένα ποσοστό πτώσης της τάξης του 50%, περίπου, του Γενικού Δείκτη του Χρηµατιστηρίου στους τελευταίους µήνες, όσο και, κυρίως, η τεράστια αρνητική απόκλισή του από τις διεθνείς αγορές µετοχών, που έχει φτάσει να παρουσιάζει τη µεγαλύτερη αρνητική συσχέτιση µε βασικούς δείκτες όπως ο S&P 500, από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 οφείλεται σε έναν «άγνωστο πόλεµο»!

Η Neuberger Berman είναι µια από τις εταιρείες που έπαιξαν το ρόλο εµπροσθοφυλακής στη χρηµατιστηριακή επίθεση εναντίον του ΧΑ και καταλυτικό ρόλο στην πτώση του ελληνικού χρηµατιστηρίου, πουλώντας 1,7 εκατοµµύρια µετοχές της Εθνικής Τράπεζας –τη µετοχή µε τη µεγαλύτερη βαρύτητα στο ΓΔ– στο τελευταίο τρίµηνο του έτους.

Ο νυν πρόεδρός της ήταν κατά δαιµονική σύµπτωση πρώην πρόεδρος του επενδυτικού τµήµατος της Lehman Brothers, πρώην συνεταίρος και πρόεδρος του επενδυτικού τµήµατος της Goldman Sachs και στενό συγγενικό πρόσωπο του τέως προέδρου των ΗΠΑ George Bush.

Εκείνο που ενοποιεί όλα αυτά, όµως, είναι πως η συγκεκριµένη εταιρεία έχει ιδρυθεί από ένα µέλος της οικογένειας Rothschild, της µεγαλύτερης δυναστείας του χρήµατος στον κόσµο.

Ένας κάποιος µυστήριος και µυστηριακός στην έκφραση των σκέψεών του τύπος, ο Nathaniel Rothschild, τον Φεβρουάριο του 2010 υποστήριξε µε δηλώσεις του στη «Les Echos» πως η ελληνική και η ευρωπαϊκή κρίση δηµιουργούν «πολλή φασαρία για το τίποτα» και ότι στην πραγµατικότητα τον καταλυτικό ρόλο στη δηµιουργία της έπαιξαν οι κερδοσκόποι και όχι τα πραγµατικά οικονοµικά προβλήµατα.

Κάτι θα ήξερε. Όπως εσείς που διαβάζετε αυτές τις γραµµές µπορεί να είστε µηχανικός, οικονοµολόγος, γιατρός, υπάλληλος ή έµπορος, και εγώ που τις γράφω δηµοσιογράφος, έτσι αυτός που δήλωσε όλα αυτά µπορεί να τα στηρίζει όχι σε καµία απόδειξη αλλά µόνο και µόνο στην αναγγελία του ονόµατός του: δεν χρειάζεται σαν όλους εµάς κάποια ιδιότητα, αρκεί που είναι ένας… Ρότσιλντ!

— «Ο ρόλος των κερδοσκόπων στην ελληνική κρίση ήταν πολύ πολύ µεγάλος», είπε στη συνέχεια, προσθέτοντας ότι «όλα έγιναν πολύ εύκολα για τους κερδοσκόπους αν αναλογιστούµε ότι το πρωτογενές έλλειµµα της Ευρώπης δεν είναι άσχηµο συγκρινόµενο µε αυτό των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας και άλλων κρατών». Ο Nathaniel Rothschild ξέρει τι λέει για τα οικονοµικά προβλήµατα της Ευρώπης, των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας και της Ελλάδας, αλλά και για το ρόλο των κερδοσκόπων στη δηµιουργία της τεχνητής ελληνικής και στη συνέχεια ευρωπαϊκής κρίσης. Είναι ένας Ρότσιλντ, άλλωστε…

Ο Οίκος, αυτό που εµείς λέµε οικογένεια, έχει τη µεγαλύτερη παράδοση στον κόσµο στο εµπόριο χρέους, έχοντας χρηµατοδοτήσει δεκάδες κράτη για περισσότερα από 200 χρόνια, ενώ αποτελεί τη µεγαλύτερη τραπεζική δυναστεία διεθνώς µε ανυπολόγιστη περιουσία και αµέτρητες «εµπλοκές» σε χρηµατιστηριακές και χρηµατοπιστωτικές κρίσεις.

Πολύ αποκαλυπτικά, η «Chicago Evening American» στις 3 Δεκεµβρίου 1923 είχε γράψει σχετικά: «Οι Rothschilds µπορούν να ξεκινήσουν ή να εµποδίσουν πολέµους. Ο λόγος τους µπορεί να δηµιουργήσει ή να διαλύσει αυτοκρατορίες.»

Η New York Evening Post στις 22 Ιουλίου 1924 είχε επίσης γράψει: «Ο Κάιζερ έπρεπε να συµβουλευτεί έναν Rothschild προκειµένου να µάθει αν µπορεί να κάνει πόλεµο ή όχι. Ένας άλλος Rothschild σήκωσε όλο το βάρος της διαµάχης που οδήγησε στην κατάρρευση του Ναπολέοντα».
Η οικογένεια Rothschild είναι στο τιµόνι του µεγαλύτερου διεθνούς δικτύου εξόρυξης και εµπορίας χρυσού, διαµαντιών, πολύτιµων λίθων και µετάλλων, µέσα από εταιρείες όπως η Barick Gold, η Gold Fields, η De Beers, η Rio Tinto κ.λπ., ενώ είναι από τις ισχυρότερες οικογένειες της βιοµηχανίας πετρελαίου.

Οι Rothschilds εισήγαγαν τον υπολογισµό της spot τιµής του χρυσού στο χρηµατιστήριο του Λονδίνου και ήταν υπεύθυνοι για τη συγκεκριµένη διαδικασία καθηµερινά από το 1919 µέχρι το 2004, όταν τοποθέτησαν ως αντικαταστάτη τους την Barclays, εταιρεία µε την οποία έχουν ισχυρούς δεσµούς.

Σύµφωνα µε υπολογισµούς αναλυτών για τα έσοδα της δυναστείας Rothschild το 2001, δηλαδή τον τζίρο τους από τόκους δανείων (έτσι αnποδίδονται µε τραπεζικούς όρους τα όνειρα πολιτών και κρατών) που είχαν πουλήσει, το ποσό ξεπερνούσε τα 5 δισ. δολάρια ηµερησίως. Τότε το παγκόσµιο κρατικό χρέος υπολογίζονταν κοντά στα 10 τρισ. δολάρια ενώ σήµερα αγγίζει τα 40 τρισ.

Τα δάνεια Rothschild ήταν από τα πρώτα και µεγαλύτερα που έλαβε το ανεξάρτητο ελληνικό κράτος µετά το 1821, ενώ οι Rothschild είναι οι δηµιουργοί του σύγχρονου τραπεζικού και νοµισµατικού συστήµατος της Ελλάδας, καθώς υπήρξαν βασικοί χρηµατοδότες, συνιδρυτές και µεγαλοµέτοχοι της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος, µέσα από την οποία εισήγαγαν το κλασµατικό αποθεµατικό / κεντρικό τραπεζικό σύστηµα στη χώρα, παρέχοντας στην ΕΤΕ την άδεια να τυπώνει χρήµα χωρίς αντίκρισµα, ένα ποσοστό του οποίου ανήκε στους ίδιους. Ο ρόλος των Rothschild στην Ελλάδα υπήρξε από τότε και είναι ακόµη εξαιρετικά σηµαντικός, και αυτό κάνει τις συµπτώσεις ακόµη πιο ενδιαφέρουσες. Έχοντας τον νοµισµατικό έλεγχο και τον έλεγχο της παραγωγής χρήµατος στην Ελλάδα στα χέρια τους, µπόρεσαν να παίξουν κύριο ρόλο, σε βάθος χρόνου, στην έκδοση δανείων για τη δηµιουργία έργων υποδοµής, ενώ δανειοδότησαν εκατοντάδες ελληνικές επιχειρήσεις και δεκάδες βιοµηχανίες.

Μέχρι του σηµείου όπου τα στοιχεία γίνονται ασαφή, παρέµεναν βασικοί µέτοχοι της ΕΤΕ µέσω πολλών εταιρειών (µια εκ των οποίων είναι η περιβόητη Neuberger Berman), αλλά και οι πιθανότεροι µεγαλοµέτοχοι της ιδρυθείσας στην πορεία Τράπεζας της Ελλάδας, η οποία πήρε το ρόλο της Κεντρικής Τράπεζας από την ΕΤΕ.

Το γεγονός πως η Neuberger Berman πρωταγωνίστησε στην πτώση της ΕΤΕ στο κρίσιµο τελευταίο τρίµηνο του 2009 και φυσικά είναι συµφερόντων Rothschild, αποτελεί µια πολύ ενδιαφέρουσα, αξιοπερίεργη αλλά και παράδοξη, στατιστικά, σύµπτωση. Δεν είναι, όµως, η µοναδική.
Η N.M. Rothschild & Sons υπήρξε σύµβουλος του ελληνικού κράτους για την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ και της Δηµόσιας Επιχείρησης Αερίου, σύµβουλος της Cosmote, των ΕΛΠΕ, της Τράπεζας Εγνατία, της Γενικής Τράπεζας, της Μυτιληναίος, της Eurobank και δεκάδων άλλων τραπεζών και εταιρειών στην Ελλάδα.

ΣΥΝΟΨΙΖΟΝΤΑΣ,
Οι Ρότσιλντ…
• Ήταν από τους πρώτους δανειστές της Ελλάδας. Τα δάνεια από τους Ρότσιλντ ήταν τα πρώτα και από τα µεγαλύτερα που έλαβε η Ελλάδα µετά το 1821.
• Ήταν οι δηµιουργοί του σύγχρονου τραπεζικού και νοµισµατικού συστήµατος της Ελλάδας.
• Ήταν βασικοί χρηµατοδότες, συνιδρυτές και µεγαλοµέτοχοι της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας (ΕΤΕ).

• Εξέδιδαν δάνεια για τη δηµιουργία έργων υποδοµής και δανειοδότησαν εκατοντάδες ελληνικές επιχειρήσεις και βιοµηχανίες. Έχοντας τον νοµισµατικό έλεγχο και τον έλεγχο της παραγωγής χρήµατος στην Ελλάδα, έπαιξαν σε βάθος χρόνου και στα δύο επίπεδα.
• Παρέµειναν βασικοί µέτοχοι της ΕΤΕ µέσω πολλών εταιρειών (όπως της Neuberger Berman).
• Είναι µεγαλοµέτοχοι της Τράπεζας της Ελλάδας (η οποία πήρε τον ρόλο της Κεντρικής Τράπεζας της Ελλάδας από την Εθνική Τράπεζα).
• Η N. M. Rothschild & Sons ήταν µέχρι πρόσφατα σύµβουλος του Ελληνικού Κράτους για ιδιωτικοποιήσεις (της ΔΕΗ και της Δηµόσιας Επιχείρησης Αερίου), και σύµβουλος δεκάδων τραπεζών και εταιρειών στην Ελλάδα (Cosmote, ΕΛΠΕ, Τράπεζα Εγνατία, Γενική Τράπεζα, Μυτιληναίος, Eurobank κ.ά.)

ΡΟΤΣΙΛΝΤ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ
Μια µικρή εβραϊκή κοινότητα, αποτελούµενη από έναν περιορισµένο αριθµό εβραϊκών οικογενειών από τη Γερµανία, ήρθε και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα µετά την ανακήρυξή της ως πρωτεύουσα της ανεξάρτητης Ελλάδας το 1834. Ανάµεσά τους και ο χρηµατιστής Μαξ ντε Ρότσιλντ, ο οποίος συµµετείχε στην ακολουθία του βασιλιά Όθωνα. Μέσω της Δούκισσας της Πλακεντίας αποκτήθηκε µια µεγάλη έκταση για την ανέγερση της Συναγωγής (1843). Η Δούκισσα εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1831 και ανέπτυξε µέσω της µελέτης της Βίβλου µια βαθιά συµπάθεια για τον Ιουδαϊσµό. Το 1847 οι ελληνικές Αρχές απαγόρευσαν τη δηµόσια περιφορά του οµοιώµατος του Ιούδα του Ισκαριώτη για να µην προσβληθεί ο βαρόνος ντε Ρότσιλντ, ο οποίος βρισκόταν τότε στην Αθήνα. Σε αντίποινα, ένα µέρος του πλήθους έκαψε την κατοικία του Ισραηλίτη Δαυίδ Πατσίφικο, Βρετανού υπηκόου και επίτιµου προξένου της Πορτογαλίας. Η βρετανική κυβέρνηση απαίτησε την καταβολή αποζηµίωσης και, τελικά, ο υπουργός Εξωτερικών λόρδος Πάλµερστον απέκλεισε το 1850 µε αγγλικά πλοία το λιµάνι του Πειραιά. Το 1852 η Δηµοτική Αρχή αποποιήθηκε τη δωρεά της Δούκισσας της Πλακεντίας για ανέγερση Συναγωγής. Αργότερα, τον Ιανουάριο του 1897, ο Φερδινάνδος Ρότσιλντ πηγαίνοντας στη Θεσσαλονίκη µε το σκάφος του, σταµάτησε στη Χαλκίδα και συνάντησε εκπροσώπους της Εβραϊκής Κοινότητας, οι οποίοι του έθεσαν τα οικονοµικά κυρίως προβλήµατα που αντιµετώπιζε η Κοινότητα. Ο βαρόνος ανταποκρίθηκε άµεσα στην έκκληση της Κοινότητας προσφέροντας οικονοµική ενίσχυση στις πολυµελείς οικογένειες που είχαν µείνει άστεγες λόγω του καταστροφικού σεισµού που είχε χτυπήσει την πόλη πριν από δυόµισι χρόνια. Επίσης, συνέβαλε οικονοµικά στην κατασκευή ενός τοίχου περιµετρικά στο εβραϊκό νεκροταφείο της Χαλκίδας.

Ο βαρόνος Φερδινάνδος Ρότσιλντ, µεταξύ άλλων επαφών που είχε, συνάντησε και τον υπουργό Ι. Κωλέττη για θέµατα που αφορούσαν στην Εβραϊκή Κοινότητα.

Στη συνέχεια ο βαρόνος επισκέφθηκε τη Θεσσαλονίκη, όπου ασχολήθηκε µε επιχειρηµατικές δραστηριότητες, καλλιεργώντας παράλληλα στενούς δεσµούς µε τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης.
Για τη σηµαντική προσφορά της οικογένειας Ρότσιλντ στην εβραϊκή ζωή της Ελλάδας, οι Κοινότητες της Αθήνας και της Χαλκίδας, στις αναµνηστικές µαρµάρινες πλάκες όπου αναγράφονται τα ονόµατα των µεγάλων ευεργετών, αναφέρουν και το όνοµα της οικογένειας Ρότσιλντ. Ωστόσο, δεν πρέπει να παραγνωριστεί ότι οι δεσµοί µελών της οικογένειας Ρότσιλντ µε τους Εβραίους της Ελλάδας υπάρχουν από τα πρώτα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης. Σε όλη την Ευρώπη µέλη της οικογένειας υποστήριζαν των αγώνα των Ελλήνων για ανεξαρτησία, τόσο οικονοµικά όσο και ηθικά, χρησιµοποιώντας την πολιτική καθώς και την κοινωνική τους επιρροή στους διπλωµατικούς κύκλους της Ευρώπης.

Ωστόσο αξίζει να υπενθυµίσουµε ότι η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος (και καθόλου τυχαία όχι… Ελληνική Εθνική Τράπεζα), ιδρύθηκε το 1841 και ήταν εξαρχής ιδιωτική τράπεζα, η οποία είχε το προνόµιο της έκδοσης του χρήµατος στην Ελλάδα µέχρι το 1928, όταν µια άλλη ιδιωτική Τράπεζα, η «Κεντρική Τράπεζα της Ελλάδος», πήρε τα προνόµια . Και πάλι, όχι τυχαία…

Για όσους δεν κατάλαβαν ακόµη, ισχύει το «Δώσε µου τον έλεγχο των χρηµάτων ενός έθνους και δεν µε νοιάζει ποιος φτιάχνει τους νόµους», όπως έλεγε τον 18ο αιώνα ο Μάγιερ Άµσκελ Ροτσιλντ, µέλος της γνωστής οικογένειας βεβαίως βεβαίως, η οποία έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στη γέννηση του παγκόσµιου χρηµατοπιστωτικού συστήµατος.

ΟΙ ΡΟΤΣΙΛΝΤ ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ
Οι Ρότσιλντ στήριξαν µε την παρουσία και τη δραστηριοποίησή τους την ίδρυση του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήµατος και των οικονοµικών οίκων. Το όνοµά τους στα γερµανικά σηµαίνει «κόκκινη ασπίδα» και οι ιστορικοί εικάζουν ότι µπορεί να προέρχεται από µια κόκκινη ασπίδα που ανακρεµόταν στην πύλη του σπιτιού τους, στη Φρανκφούρτη.
Όπως αναφέρει ακόµη και ο γνωστός για τις αναζητήσεις του σχετικά µε «απαγορευµένα» θέµατα Δρ Κλεάνθης Γρίβας, οι Ρότσιλντ απέκτησαν εξουσία όταν οι µοναρχικές κυβερνήσεις της εποχής άρχισαν να ενσωµατώνουν ανεξάρτητους τραπεζίτες για να καλύψουν υπέρογκες ανάγκες, που είτε αφορούσαν διοικητική µέριµνα, είτε σπατάλες που οφείλονταν σε δαπανηρούς πολέµους.
Η πρώτη αξιοσηµείωτη αναφορά του ονόµατος Ρότσιλντ, που στο µέλλον θα αποτελούσε βασικό κύτταρο του παγκόσµιου χρηµατοπιστωτικού συστήµατος, ήταν αυτή του Μάγιερ Άµσκελ, που γεννήθηκε το 1743. Ήταν ένας έµπορος σπάνιων µετάλλων, κερµάτων, αντικών και άλλων αξιοπερίεργων αντικειµένων. Σύντοµα, ο Μάγιερ Άµσκελ ανέπτυξε κατά πολύ τις επιχειρηµατικές του δραστηριότητες. Είχε άλλωστε 10 παιδιά να θρέψει! Ξεκίνησε την επέκταση της πίστωσης στους πελάτες του και στη συνέχεια ανακατεύτηκε µε το ξένο συνάλλαγµα και τα κυβερνητικά δάνεια. Μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα ήταν βαθύπλουτος. Δεν ήταν όµως πια ένας άνθρωπος που εµπορευόταν αντίκες. Ήταν ο τραπεζίτης, ο οποίος µάλιστα παρείχε τις υπηρεσίες του ακόµα και στον Γουλιέλµο ΙΧ, πρίγκιπα της γερµανικής αυτοκρατορίας.

Εδραίωσε τη θέση του στο διεθνές χρηµατοοικονοµικό σύστηµα και άρχισε να εκδίδει δικά του διεθνή δάνεια. Ακόµα και όταν ο Ναπολέων έπληξε την κυριαρχία της Γερµανίας, ο Ρότσιλντ µπόρεσε να συνεχίσει τις τραπεζικές του δραστηριότητες επενδύοντας κεφάλαια στο Λονδίνο. Ταυτόχρονα, στέλνοντας έναν από τους γιους του στην Αγγλία για την προώθηση των συµφερόντων της οικογένειας, µε κεφάλαιο £20.000 δηµιούργησε το πρώτο υποκατάστηµα της τράπεζάς του στο εξωτερικό.

Φυσικά αποκόµισε κέρδη και από την εισαγωγή προϊόντων σπάζοντας την εντολή περί του ηπειρωτικού αποκλεισµού του Ναπολέοντα. Το 1811 έστειλε άλλον έναν γιο του στο Παρίσι, ενισχύοντας την ικανότητα της οικογένειας να δραστηριοποιείται σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Αυτό τους επέτρεψε να χρηµατοδοτήσουν το στρατό του Ουέλινγκτον στην Πορτογαλία, που απαιτούσε την προµήθεια µεγάλων ποσοτήτων χρυσού εν ονόµατι της βρετανικής κυβέρνησης.

Ο Μάγιερ Άµσκελ Ρότσιλντ πέθανε τον Σεπτέµβριο του 1812 στη Φρανκφούρτη και θάφτηκε στο παλιό εβραϊκό νεκροταφείο, αφήνοντας τους απογόνους του να ενισχύσουν την οικογενειακή περιουσία στην Ευρώπη.

Η οικογένεια επέκτεινε κι άλλο τις οικονοµικές δραστηριότητές της, αποκτώντας και άλλα παρακλάδια σε Αυστρία και Ελβετία. Έγιναν µέλη ακόµα και σε διάφορες βασιλικές αυλές, µε τρανταχτή περίπτωση αυτή του Σερ Άντονι Ρότσιλντ που πήρε τίτλο ευγενείας στην Αγγλία.

Οι Ρότσιλντ, όµως, παρέµεναν πάντοτε πάνω απ’ όλα επιχειρηµατίες και δεν τους πήρε καιρό να εξαπλώσουν τις επιχειρήσεις τους στη Ροδεσία και από εκεί να πάρουν τα ηνία της εταιρείας εξόρυξης Rio Tinto, ενώ κατά τη διάρκεια του ρωσοϊαπωνικού πολέµου, µέσω των γνωριµιών τους στο αγγλικό Σίτι, δάνεισαν υπέρογκα ποσά στην ιαπωνική κυβέρνηση.

Η οικογένεια επεκτάθηκε και στην Ελλάδα. Οι Ρότσιλντ συµµετείχαν στο κονσόρτσιουµ που χορήγησε τα δύο δάνεια στην επαναστατηµένη Ελλάδα το 1824, ενώ ήταν και από τους ιδρυτικούς µετόχους της Εθνικής Τράπεζας το 1841.

Ο χρηµατιστής Μαξ ντε Ρότσιλντ ήταν µεταξύ των Εβραίων που εγκαταστάθηκαν από τη Γερµανία στην Ελλάδα µετά το 1834 και την ανακήρυξη της Αθήνας ως πρωτεύουσας του ανεξάρτητου κράτους, συµµετείχε µάλιστα στην ακολουθία του βασιλιά Όθωνα, ενώ το 1890 ένας ακόµη Ρότσιλντ, ο Κάρολος, διετέλεσε πρόεδρος της Εβραϊκής Κοινότητας εδώ.

Όταν ελλείψει αρσενικού διαδόχου το σπίτι της Φρανκφούρτης έκλεισε τις πόρτες του, τίποτε δεν τελείωσε. Το 1989 επέστρεψε ξανά, χάρη στον βρετανικό επενδυτικό βραχίονα και τα ελβετικά της υποκαταστήµατα. Από τα τέλη του 19ου αιώνα, η οικογένεια διατηρεί ένα χαµηλό δηµόσιο προφίλ.

Αναφέρεται συχνά ότι η «οικογένεια εξαιτίας της δύναµης που απέκτησε αποτέλεσε πολλές φορές θέµα έρευνας και σχολιασµού, ενώ το όνοµα “Ρότσιλντ” πρωταγωνιστεί και σε πολλές συνωµοσιολογικές αναφορές».

Για τον γράφοντα αυτά δεν ισχύουν. Είναι κάτι πολύ πιο… δύσκολο να εξηγηθεί ή να περιγραφεί µε όρους της δικής µας καθηµερινότητας.
Κάτι πιο φοβερό από όσα κατανοούµε µε τις προσλαµβάνουσες και τις εµπειρίες µας. Είναι απλώς Ρότσιλντ!

Das Netzwerk der globalen Konzernkontrolle

Was wir schon lange wissen, hat jetzt eine wissenschaftliche Studie der Eidgenössische Technische Hochschule Zürich (ETH) bestätigt. Eine kleine Gruppe von Konzernen kontrolliert die Welt. Die Verbindungen zwischen 43'000 global agierenden Firmen wurde untersucht und dabei kam zu Tage, wenige Konzerne, die hauptsächlich aus Banken bestehen, haben die grösste Macht über die Weltwirtschaft und damit über alle Staaten und unser Leben.

Das Team der Universität Zürich zog aus der Datenbank der Orbis 2007, die aus 37 Millionen Firmeneinträge besteht, 43'069 transnationale Firmen heraus und analysierte die Besitzverhältnisse, die sie untereinander verbindet. Sie konstruierten dann ein Modell aus den Daten, die zeigen, welche Firmen durch den Aktiebesitz andere kontrollieren, plus die jeweiligen Umsatzzahlen, um eine Struktur der Wirtschaftsmacht zu modelieren.

Die ETH-Studie heisst "The network of global corporate control" und die Autoren sind Stefania Vitali, James B. Glattfelder und Stefano Battiston.

Das Resultat zeigt auf, der Kern dieses Netzwerkes besteht aus 1318 Firmen, mit engen gegenseitigen Verbindungen. Jede dieser Firmen ist mit zwei oder mehr Firmen verbunden und der Durchschnitt liegt bei 20 Verbindungen. 

Was noch zu Tage kam, obwohl dieser Kern 20 Prozent des weltweiten Umsatzes repräsentiert, gehört den 1318 Firmen die Mehrheit der sogenannten BlueChip-Konzerne und wichtigsten Produktionsfirmen der Welt ... also die reale Wirtschaft ... was weitere 60 Prozent des globalen Umsatzes bedeutet. 

Als die Forscher tiefer in das Spinnennetz der Besitzverhältnisse drangen, fanden sie heraus, hinter allem steht eine Supergruppe, bestehend aus 147 sehr eng verbundenen Konzernen, die sich gegenseitig besitzen, denen 40 Prozent des ganzes Netzwerkes gehört.

Im folgenden Diagramm sieht man wie die 1318 Firmen den Kern der Wirtschaft bilden. Die 147 Firmend der Supergruppe sind rot, die sehr gut verbundenen Firmen gelb. Die Grösse der Punkte zeigt den Umsatz.



Das heisst, 1 Prozent der Firmen kontrolliert 40 Prozent des ganzes Netzwerkes. Die meisten sind Finanzinstitute und die Top-20 beinhaltet die üblichen Verdächtigen, wie Barclays Bank, JPMorgan Chase, Goldman Sachs, Deutsche Bank und UBS. 

Damit wird mehr oder weniger wissenschaftlich bestätigt, was die Occupy-Aktivisten als Slogan ausrufen stimmt, den 1 Prozent gehört das meiste Vermögen und sie kontrollieren einen Grossteil der Weltwirtschaft. 

Die Wissenschaftler sagen aber, das wäre nicht unbedingt ein Zeichen für eine Verschwörung, sondern die logische Folge einer selbst- organisierenden Wirtschaft. Was die Autoren der Studie auch daraus schliessen, diese enge Verbindung bedeutet, das Netzwerk ist sehr verwundbar und kann leicht zusammenbrechen. Das Team aus Zürich meint noch, die echte Frage lautet, kann diese Supergruppe aus 147 Firmen politische Macht ausüben?

Für mich ist das eine naive Frage, denn ganz klar tun sie das, wie die Realität zeigt. Die mächtigen und am besten verbundenen global agierenden Konzerne, welche über Nationalstaaten schweben, haben den grössten Einfluss auf Politiker und Regierungen. Sie bestimmen wer ans Ruder kommt und welche Gesetze verabschiedet werden, alleine zu ihrem Wohl natürlich. Sie bestimmen auch ob und wo Kriege geführt werden.

So sind Obama, Merkel, Sarkozy, Cameron oder wer immer gerade die Staatsführung bildet nur Marionetten der wirklichen Drahtzieher, die an der Wall Street, City of London und in Bankfurt sitzen. Die Elite kontrolliert das Geld und kauft die Regierungen die sie für geeignet erachten ihre Pläne umzusetzen und diese sind dann Befehlsempfänger.

Siehe "Barack Obama: Der gekaufte Wallstreet-Präsident".

Nur so lässt sich vieles erklären, wie die Rettungsaktionen der "too big to fail" Banken auf Kosten der Steuerzahler, oder die Eroberungskriege zur Plünderung der Ressourcen, oder generell der ständige Druck zur Globalisierung der Wirtschaft und selbstverständlich, dass die Konzerne und deren Chefs nie für ihre Straften belangt werden und über dem Gesetz stehen.

Wurde der Chef von BP für die grösste Umweltkatastrophe im Golf von Mexiko bestraft? Sicher nicht. Die Obama-Regierung hat den Ölkonzern von allen Schadensersatzforderungen geschützt und Obusher ist sogar mit seinen Kindern im Meer schwimmen gegangen, als Zeichen für die Bevölkerung, die Ölverschmutzung ist völlig harmlos, so ein Lakai ist er. Dabei stirbt massenweise die Flora und Fauna im Golf und die Gesundheit der Anwohner ist durch das Gift stark gefährdet.

Die Occupy Wall Steet Aktivisten werden wegen ihres harmlosen Protest verhaftet. Die Bankster, welche mit ihrer Gier und ihrem Betrug die Finanzkrise verursacht haben, Millionen von amerikanischen Hausbesitzern in die Zwangsversteigerung trieben, ganze Länder in die Schuldenknechtschaft stürzten und Billionen an Steuergeldern kassierten, sitzen weiter in ihren Marmorpalästen und gehen frei.

Wir wissen doch, das Pentagon und überhaupt die Militärmaschinerie der NATO ist das ausführende Organ der Konzerne zur "Markterweiterung". Vordergründig wird uns erzählt, es geht um den Kampf gegen den Terrorismus oder um die Verbreitung der Demokratie und Menschenrechte. Eine Lachnummer. In Wirklichkeit geht es um die Kontrolle über Energieressourcen, Ausbeutung der Bodenschätze und den Zugang zu neuen Märkten. Wer dem im Weg steht wird beseitigt. Siehe das Schiksal von Saddam Hussein und jetzt Muammar Gaddafi.

Als der ehemalige deutsche Bundespräsident Horst Köhler in einem Moment der Ehrlichkeit sagte, die Bundeswehr diene deutschen Wirtschaftsinteressen, wurde er von den Politikdioten und Medienfutzis scharf kritisiert und musste zurücktreten. Dabei wusste er als ehemaliger geschäftsführender Direktor des Internationalen Währungsfonds (IWF) sicher Bescheid wie es läuft.

Henry Kissinger hat es noch deutlicher ausgedrückt: "Militärpersonal ist blödes, dummes Vieh, welches man als Bauernopfer in der Aussenpolitik benutzt." Und Aussenpolitik ist nichts anderes als agressive Wirtschaftspolitik im Interesse der Grosskonzerne. Und die Aufgabe der Polizei ist es die Verbrecher vor dem Volk zu schützen, damit das Establishment ungestört weiter seine kriminellen Taten begehen kann. Die Kleinen werden bestraft und die Grossen lässt man laufen. 

Siehe "Benutzte die Polizei Vasellas Helikopter in St.Moritz?"

Endlich gibt es auch den wissenschaftlichen Beweis, eine kleine Gruppe von Konzernen kontrolliert die Welt. Was noch interessanter wäre, aber die Studie nicht zeigt ist, wer sind die Grossaktionäre dieser Konzerne, die sich hinter der Anonymität der Aktiengesellschaften und Stiftungen verstecken, denn dann würden wir die Gesichter der Elite genau kennen. 

Hier die Liste der Top-50 welche die 147 Mitglieder der Supergruppe bilden:

1. Barclays plc
2. Capital Group Companies Inc
3. FMR Corporation
4. AXA
5. State Street Corporation
6. JP Morgan Chase & Co 
7. Legal & General Group plc 
8. Vanguard Group Inc
9. UBS AG
10. Merrill Lynch & Co Inc 
11. Wellington Management Co LLP
12. Deutsche Bank AG
13. Franklin Resources Inc
14. Credit Suisse Group
15. Walton Enterprises LLC
16. Bank of New York Mellon Corp
17. Natixis
18. Goldman Sachs Group Inc
19. T Rowe Price Group Inc
20. Legg Mason Inc
21. Morgan Stanley
22. Mitsubishi UFJ Financial Group Inc
23. Northern Trust Corporation
24. Société Générale
25. Bank of America Corporation
26. Lloyds TSB Group plc 
27. Invesco plc
28. Allianz SE 29. TIAA 
30. Old Mutual Public Limited Company
31. Aviva plc 
32. Schroders plc
33. Dodge & Cox
34. Lehman Brothers Holdings Inc
35. Sun Life Financial Inc
36. Standard Life plc
37. CNCE
38. Nomura Holdings Inc
39. The Depository Trust Company 
40. Massachusetts Mutual Life Insurance 
41. ING Groep NV 
42. Brandes Investment Partners LP 
43. Unicredito Italiano SPA 
44. Deposit Insurance Corporation of Japan 
45. Vereniging Aegon 
46. BNP Paribas 
47. Affiliated Managers Group Inc 
48. Resona Holdings Inc 
49. Capital Group International Inc 
50. China Petrochemical Group Company

Die 50 Konzerne kontrollieren 40 Prozent der Weltwirtschaft. 

Wenn man die Kontroll- und Besitzverhältnisse genauer analysiert, stösst man bei den oben aufgeführten Konzernen praktisch immer auf den Namen mit dem roten Schild. Nur ein Beispiel. Der oberste Chef der Nummer 1 auf der Liste, der Barclays Bank, ist Marcus Agius. Er ist mit Katherine verheiratet, die Tochter von Edmund de Rothschild von der Rothschild Bankiersfamilie aus England. So findet man bei jedem Konzern eine Verbindung zu diesem Familiennamen. Alles nur Zufall natürlich.

Was ich auch interessant finde, die Namen der Konzerne und deren Chefs deckt sich ziemlich genau mit den Teilnehmern der Bilderberg-Treffen. So ist zum Beispiel der Chef der AXA Versicherung, Henri de La Croix de Castries, an 4. Stelle in der Liste, der neue Vorsitzender der Bilderberg-Gruppe. Oder David Rockefeller mit seiner JPMorgan Chase, an 6. Stelle, ist der Mitgründer und Ehrenvorsitzender der Bilderberger. Oder Deutsche Bank Chef Josef Ackermann, an 12. Stelle, ist im Steuerungs- kommittee der Bilderberger. Also sind die Bilderberger tatsächlich, wie ich schon oft gesagt habe, die Schattenregierung der Welt oder möchten es gerne sein, in dem sie eine weltumspannende faschistische Konzerndiktatur etablieren wollen.

Am kommenden Samstag den 22. Oktober findet wieder die Occupy Paradeplatz Demo in Zürich statt, diesmal mit Bewilligung. Deshalb, es gibt keine Ausrede nicht daran teilzunehmen.

Freitag, 21. Oktober 2011