Τι συνέβη στις 16 χώρες που κήρυξαν πτώχευση...

Δεκαέξι μέλη αριθμεί το «κλαμπ» των χωρών που έχουν κηρύξει στάση πληρωμών τις τελευταίες δεκαετίες, στο οποίο πιθανολογείται και η είσοδος της Ελλάδας από μερίδα της αγοράς.

ΤΙ ΠΑΘΑΙΝΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΘΕΤΟΣ   

ΡΩΣΙΑ
«Τρύπα» στα έσοδα από το πετρέλαιο
O χορός των μεγάλων χρεοστασίων ανοίγει το 1998 με τη Ρωσία, η οποία είδε τις εξαγωγές της να πλήττονται καίρια από τη μεγάλη βουτιά των τιμών του πετρελαίου που άρχισε στο τέλος του 1997. Η εξέλιξη αυτή προκάλεσε μεγάλη «τρύπα» στα έσοδα, τη στιγμή που ο όγκος των βραχυπρόθεσμων εντόκων γραμματίων αυξανόταν ραγδαία. Αντιμέτωπη με το υψηλό κόστος εξυπηρέτησης του εγχώριου χρέους, η ρωσική κυβέρνηση επιτάχυνε την απελευθέρωση της αγοράς εντόκων, αίροντας τους περιορισμούς στη συμμετοχή των ξένων. Η ρωσική αγορά επωφελήθηκε από εισροές κερδοσκοπικών κεφαλαίων, την εποχή που τα επιτόκια στα έντοκα έπαιρναν την ανιούσα, «χτυπώντας ταβάνι» τον Αύγουστο του 1997 (13%). Το δάνειο έκτακτης ανάγκης που έλαβε η κυβέρνηση από το ΔΝΤ το καλοκαίρι του 1998 δεν κατόρθωσε να τονώσει την εμπιστοσύνη και τελικά επήλθε το? μοιραίο (χρεοστάσιο). Τα δάνεια, συνολικού ύψους 72 δισ. δολ., αναδιαρθρώθηκαν την περίοδο Αυγούστου 1999 – Φεβρουαρίου 2000, με γενναίο «κούρεμα» της τάξης του 75%-80%.

ΟΥΚΡΑΝΙΑ
Αναδιάρθρωση σε τέσσερις φάσεις
Η αναδιάρθρωση του ουκρανικού χρέους έλαβε χώρα σε τέσσερις φάσεις την περίοδο 1998-2000, καλύπτοντας 2,5 δισ. δολ. εξωτερικού χρέους (Εurobonds) και 300 εκατ. εγχώριου χρέους. Την «επιλεκτική» αναδιάρθρωση του εγχώριου χρέους που κατείχαν τράπεζες τον Αύγουστο του ’98 ακολούθησε η αναδιάρθρωση δύο μεγάλων εκδόσεων που κατείχαν ξένοι επενδυτές το επόμενο δίμηνο και μία περαιτέρω αναδιάρθρωση τον Ιούνιο του 1999. Μετά από αυτές τις αποσπασματικές κινήσεις, επιχειρήθηκε μία πιο συνολική προσέγγιση του θέματος το 2000: Στις αρχές του έτους, το υπουργείο Οικονομικών ανακοίνωσε την μη αποπληρωμή ομολόγων σε δολάρια με κουπόνι 16,75% και πρότεινε την ανταλλαγή τους με νέους τίτλους σε δολάρια ή ευρώ, με επταετή περίοδο χάριτος (καταβολή μόνο τόκων) και χαμηλότερα κουπόνια. Στο τέλος του Μαρτίου 2000, το 90% των ομολογιούχων συναίνεσε στην αναδιάρθρωση και αποδέχθηκε τους νέτους τίτλους, με ονομαστική αξία 50% αυτής των ομολόγων που αντικαταστάθηκαν.

ΙΣΗΜΕΡΙΝΟΣ
Στάση πληρωμών δυο φορές
Ο Ισημερινός… χτύπησε δύο φορές στις διεθνείς χρηματαγορές: Η πρώτη ήταν το 1999, όταν η χώρα επισήμως κήρυξε στάση πληρωμών σε μεγάλο μέρος των τόκων επί ομολόγων. Οι ΗΠΑ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στήριξαν δημοσίως τις προσπάθειες της λατινοαμερικανικής χώρας να αναδιαρθρώσει το εξωτερικό χρέος του, ύψους 13 δισ. δολ. Το Κίτο, εξάλλου, κήρυξε χρεοστάσιο και στο εγχώριο χρέος του αλλάζοντας μονομερώς τα επιτόκια. Το ποσοστό του «κουρέματος» ήταν της τάξεως του 30%-60%. Το δεύτερο (και… πιο φαρμακερό) χρεοστάσιο ήταν αυτό του Νοεμβρίου του 2008, όταν η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι δεν θα αποπλήρωνε τα διεθνή ομόλογα που λήγουν το 2012 και το 2030 αντίστοιχα, καθώς ο λογιστικός έλεγχος που διενεργήθηκε κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα εν λόγω χρέη ήταν «παράνομα και στερούνταν νομιμοποίησης». Το Μάιο του 2009 ανακοινώθηκε σχέδιο αναδιάρθρωσης που περιελάμβανε «κούρεμα» 65% επί της ονομαστικής αξίας των ομολόγων. Εν συνεχεία, ο Ισημερινός επαναγόρασε το 91% των μη αποπληρωθέντων τίτλων.

ΤΖΑΜΑΪΚΑ
Ήπια αναδιάρθρωση του εγχώριου χρέους
Τελευταίος «κρίκος» στην αλυσίδα των χρεοστασίων ήταν η Τζαμάικα πέρυσι. Η χώρα της Καραϊβικής ολοκλήρωσε μια ήπια αναδιάρθρωση του εγχώριου χρέους της τον Φεβρουάριο του 2010 με στόχο την βελτίωση της δημοσιονομική της θέσης, καθώς ο λόγος χρέους προς ΑΕΠ είχε σταθεροποιηθεί πάνω από το 100% επί μια δεκαετία, ενώ ο λόγος χρέους προς εσόδων είχε διαμορφωθεί στο 400%. Η Τζαμάικα παρήγαγε μεν πρωτογενή πλεονάσματα τα τελευταία χρόνια (ακόμα και της τάξης του 10% του ΑΕΠ (!), με βαρύ τίμημα όμως για την ανάπτυξη. Η αναδιάρθρωση δεν αφορούσε το εξωτερικό χρέος, αλλά το σύνολο του ελεύθερα διαπραγματεύσιμου εσωτερικού χρέους (60% του ΑΕΠ). Δεν προβλεπόταν μείωση του κεφαλαίου, αλλά μόνο των κουπονιών (από 17% σε 11% κατά μέσο όρο), και επιμήκυνση της διάρκειας των τίτλων σε πέντε χρόνια από δυο. Το ποσοστό συμμετοχής των ομολογιούχων ανήλθε στο 99%, το «κούρεμα» ήταν αμελητέο (κάτω του 5%) και δεν προκάλεσε σημαντικές αναταράξεις στην οικονομία και τον τραπεζικό τομέα της χώρας.

ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ
Χρεοκοπία… κατά λάθος
Τον Ιούλιο του 1998, η κυβέρνηση της Βενεζουέλας άργησε μία εβδομάδα να πληρώσει τους τόκους ομολόγων αξίας 270 εκατ. δολαρίων. Καθώς δεν προβλεπόταν περίοδος χάριτος, η καθυστέρηση ισοδυναμούσε με χρεοστάσιο. Η κυβέρνηση απέδωσε την καθυστέρηση στο ότι έλειπε ο υπάλληλος που υπέγραφε τις εντολές πληρωμής! Μετά από το επεισόδιο αυτό, το Καράκας εγκατέστησε σύγχρονο εξοπλισμό ώστε να μην απαιτείται ανθρώπινη παρέμβαση κατά τη διαδικασία πληρωμών.

ΑΚΤΗ ΕΛΕΦΑΝΤΟΣΤΟΥ
Με άρωμα πραξικοπήματος
Η αφρικανική χώρα «πάγωσε» την εξυπηρέτηση του εξωτερικού χρέους της το 1997, μετά το αναίμακτο πραξικόπημα του στρατηγού Γκουέι, αλλά ξανάρχισε τις πληρωμές τον Ιανουάριο του 1998. Το 2000, όμως, η Ακτή Ελεφαντοστού κήρυξε στάση πληρωμών σε ομόλογα ύψους 410 εκατ. δολ. και προχώρησε σε αναδιάρθρωση σε συνεννόηση με τις πιστώτριες χώρες του Paris Club (στο οποίο συμμετέχουν οι 19 μεγαλύτερες ανεπτυγμένες οικονομίες), με το ποσοστό του «κουρέματος» να υπερβαίνει το 80%.

ΠΕΡΟΥ
Κυβέρνηση εναντίον Elliott
To Σεπτέμβριο του 2000, η κυβέρνηση του Περού αποφάσισε να μην πληρώσει τόκους ομολόγων ύψους 80 εκατ. δολ. και εισήλθε σε διαπραγμάτευση με τον πιστωτή, το fund Elliott: Το Περού πρότεινε να αναδιαρθρώσει το χρέος σε ομόλογα Brady, αλλά η Elliott όχι μόνο αρνήθηκε, αλλά και κατέθεσε αγωγή εναντίον της κυβέρνησης Φουτζιμόρι. Τελικά, μετά από διαπραγματεύσεις τεσσάρων εβδομάδων, το Περού κατέβαλε τα 80 εκατ. δολ. και το χρεοστάσιο «θεραπεύτηκε» εντός της περιόδου χάριτος.

ΠΑΚΙΣΤΑΝ
«Πυρηνικό» χρεοστάσιο
To Πακιστάν κήρυξε χρεοστάσιο το 1999, συνεπεία της οξείας κρίσης στο ισοζύγιο πληρωμών που πυροδοτήθηκε από τις διεθνείς κυρώσεις μετά την πυρηνική δοκιμή που πραγματοποίησε το 1998. Το Δεκέμβριο του 1999 οι πιστωτές έλαβαν νέους εξαετείς τίτλους, με κουπόνι 10% και τριετή περίοδο χάριτος, σε αντάλλαγμα για υφιστάμενα ομόλογα 608 εκατ. δολαρίων που έληγαν την περίοδο Δεκεμβρίου 1999 – Φεβρουαρίου 2002. Οι ομολογιούχοι υπέστησαν «κούρεμα» της τάξης του 50%.

ΜΟΛΔΑΒΙΑ
Από τη Ρωσία… με αγάπη
Η πρώην ρωσική δημοκρατία της Μολδαβίας υπέστη μεγάλο πλήγμα από την κρίση της «μητέρας Ρωσίας» το 1998, που ήταν η μεγαλύτερη εξαγωγική της αγορά. Τα συναλλαγματικά της διαθέσιμα «στέγνωσαν», με αποτέλεσμα να δυσκολεύεται να εξυπηρετήσει το εξωτερικό της χρέος. Παρ’ όλα αυτά, απέφυγε το χρεοστάσιο έως τον Ιούλιο του 2002, οπότε δήλωσε αδυναμία να πληρώσει ομόλογο 75 εκατ. δολ. Στη συνέχεια διαπραγματεύτηκε αναδιάρθρωση με τους πιστωτές, που δέχθηκαν «κούρεμα» 40%.

ΔΟΜΙΝΙΚΑΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Ανταλλάγματα… σε είδος
H χώρα κήρυξε χρεοστάσιο σε ομόλογα 1,1 δισ. δολ. τον Απρίλιο του 2005. Το 95% των ομολογιούχων συναίνεσε στην επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων για πέντε χρόνια, ενώ αποδέχθηκε να πληρωθεί σε είδος (με νέα ομόλογα) στη θέση όλων των οφειλομένων τόκων του 2005 και των μισών του 2006.

ΜΠΕΛΙΖ
Ήπια αναδιάρθρωση
Η κυβέρνηση ανακοίνωσε τον Αύγουστο του 2006 ότι θα αναδιαρθρώσει το εξωτερικό της χρέος σε συμφωνία με τους πιστωτές της: Στους όρους που ανακοινώθηκαν συμφώνησε το 98% των ομολογιούχων, που αντάλλαξε υφιστάμενα ομόλογα με νέους τίτλους που λήγουν το 2029, με έναρξη αποπληρωμής του κεφαλαίου το 2019 και χαμηλότερα κουπόνια. Το «κούρεμα» υπολογίζεται στο 25%.

Ευρύς ορισμός
Τι συνιστά χρεοστάσιο κατά τη Moody’s
Ιδιαίτερα ευρύς είναι ο ορισμός που δίνει η Moody’s στην έννοια του κρατικού χρεοστασίου, καθώς περιλαμβάνει «όλα τα γεγονότα που αλλάζουν τη σχέση μεταξύ πιστωτή και οφειλέτη σε σχέση με τους όρους της αρχικής δανειακής σύμβασης και προκαλεί οικονομική ζημία στον ομολογιούχο». Ο ορισμός αυτός περιλαμβάνει τους ακόλουθους τύπους χρεοστασίου:

1. Τη μη αποπληρωμή ή την καθυστερημένη αποπληρωμή μιας δόσης δανείου (αρχικό κεφάλαιο ή/και τόκοι), εκτός αν συμβεί κατά τη διάρκεια της περιόδου χάριτος που προβλέπεται στη σύμβαση, οπότε «θεραπεύει» το χρεοστάσιο.

2. Το λεγόμενο distressed exchange, όπου ο εκδότης των ομολόγων προχωρά σε αναδιάρθρωση του χρέους ή προσφέρει στους πιστωτές νέο «πακέτο» τίτλων, ρευστού ή περιουσιακών στοιχείων, που αντιστοιχεί σε μείωση του οφειλομένου ποσού σε σχέση με την αρχική υποχρέωση.

3. Αν και πρόκειται για σπάνια πρακτική, ορισμένες κυβερνητικές πράξεις που τροποποιούν την αρχική συμβατική σχέση μεταξύ κράτους και πιστωτών και προκαλούν ζημία στους τελευταίους μπορούν να συνιστούν χρεοστάσιο. Για το λόγο αυτό, η Moody’s θεώρησε χρεοστάσιο τη φορολόγηση (και δη με αναδρομική ισχύ) των τόκων όλων των ομολόγων σε εγχώριο νόμισμα που εξέδωσε η κυβέρνηση της Τουρκίας πριν την 1η Δεκεμβρίου 1999. Και τούτο διότι αν και οι ρήτρες των ομολόγων δεν τροποποιήθηκαν ευθέως, η κυβέρνηση μείωσε μονομερώς το ονομαστικό ποσό που είχε υποσχεθεί να πληρώσει στους πιστωτές, φορολογώντας τα κουπόνια των ομολόγων στη λήξη τους. Τέλος, χρεοστάσιο θεωρείται και η μη εθελοντική επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των ομολόγων.

Η «βίαιη» και η «συναινετική» αναδιάρθρωση
«Βίοι αντίθετοι» για Αργεντινή – Ουρουγουάη

H Αργεντινή προανήγγειλε τη στάση πληρωμών στο τέλος του 2001, αλλά «τεχνικά» το χρεοστάσιο έλαβε χώρα στις 3 Ιανουαρίου 2002, όταν σταμάτησε η εξυπηρέτηση του χρέους. Τρεις ήταν οι παράγοντες πίσω από το μεγαλύτερο κρατικό «κανόνι» όλων των εποχών:

Πρώτον, η απόφαση της κυβέρνησης Μένεμ να συνδέσει το πέσο Αργεντινής με το δολάριο σε σταθερή ισοτιμία, η οποία «στέγνωσε» τις εξαγωγές της χώρας και τις άμεσες ξένες επενδύσεις σε αυτήν μετά την υποτίμηση του βραζιλιάνικου ρεάλ το 2002, αφού κατέστησε τα προϊόντα της γειτονικής Βραζιλίας πολύ πιο ανταγωνιστικά.

Δεύτερον, η ίδια κυβέρνηση συσσώρευσε τεράστιο χρέος (εγχώριο και εξωτερικό), οδηγώντας τα επιτόκια στα ύψη. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το «πάγωμα» των επενδύσεων στη χώρα που οδήγησε σε κύμα λουκέτων επιχειρήσεων και σε άλμα της ανεργίας και φυσικά βάθυνε την ύφεση (που ξεκίνησε το 1997).

Τέλος, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αρνήθηκε να χορηγήσει την επόμενη δόση του δανείου, πατώντας ουσιαστικά τη «σκανδάλη».

Κοινωνική αναταραχή

Το χρεοστάσιο -που συνδυάστηκε με κατάρρευση της κυβέρνησης, υποτίμηση του νομίσματος και έντονη κοινωνική αναταραχή- εκτόξευσε το δημόσιο χρέος της Αργεντινής από 63% του ΑΕΠ στο τέλος του 2001 στο 150% του ΑΕΠ. Η χώρα χρωστούσε περί τα 100 δισ. δολάρια σε εγχώριους και ξένους πιστωτές.

Η αναδιάρθρωση του χρέους -που διήρκεσε σχεδόν 5 χρόνια- έληξε με «κούρεμα» πάνω από 70% για τους ομολογιούχους, με το Μπουένος Άιρες να θέτει μονομερώς τους όρους, σε μια… όχι και τόσο συναινετική διαδικασία: Ειδικότερα, προσέφερε το 2005 νέα ομόλογα, με καθαρή τρέχουσα αξία μόλις 27% της αξίας των αρχικών και αρνήθηκε όχι μόνο να αναγνωρίσει τους οφειλόμενους τόκους των προηγούμενων ετών, αλλά και να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις όσων δεν συμφωνούσαν με τους όρους. Το ΔΝΤ παρά ταύτα χαρακτηρίστηκε «προνομιούχος πιστωτής» και πήρε πίσω στο ακέραιο όλα τα χρήματά του.

ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ
Η Ουρουγουάη, αποκαλούμενη και «Ελβετία της νοτίου Αμερικής» προσβλήθηκε στο τέλος του 2002 από την κρίση που έπληξε τη γειτονική Αργεντινή.
Το ΑΕΠ βρέθηκε σε ελεύθερη πτώση (-12%), επιχειρήσεις έκλειναν, οι πολίτες έχαναν την εμπιστοσύνη τους στο τραπεζικό σύστημα. Η υποτίμηση του πέσο Ουρουγουάης και η δραστική μείωση των δημοσίων δεν άμβλυναν τις πιέσεις, με το δημόσιο χρέος να προσεγγίζει το 100% του ΑΕΠ (11 δισ. δολάρια), με μεγάλες λήξεις την περίοδο 2003-2004.

Για να εξασφαλίσει τη διατηρησιμότητα του χρέους και να μη χάσει την πρόσβαση στις διεθνείς αγορές, η κυβέρνηση του Μοντεβιδέο πρότεινε τον Απρίλιο του 2003 εθελοντική «αναδιάταξη» (re-profiling) των 18 ομολογιακών εκδόσεών της, με επιμήκυνση των λήξεων για πέντε έτη, χωρίς μείωση του αρχικού κεφαλαίου ή των κουπονιών. Η διαδικασία ολοκληρώθηκε σχετικά γρήγορα (τέλος Μαΐου) και το ποσοστό συμμετοχής των ομολογιούχων υπερέβη το 93%.

Η Ουρουγουάη επέστρεψε στις διεθνείς αγορές τον Οκτώβριο του 2003, πέντε μήνες μετά την αναδιάταξη. Η οικονομία επέστρεψε σε αναπτυξιακή τροχιά το ίδιο έτος και το 2004 «έτρεξε» με ρυθμό 11%…

Η τελευταία «εγγραφή» ήταν αυτή της Τζαμάικα, που ήλθε να προστεθεί στη Ρωσία, τον Ισημερινό, το Πακιστάν, την Ουκρανία, την Ακτή Ελεφαντοστού, την Αργεντινή, τη Μολδαβία, την Ουρουγουάη, τη Γρενάδα, τη Δομινικανή Δημοκρατία, το Μπελίζ, τις Σεϊχέλες, το Καμερούν, τη Νικαράγουα και…..
τη Βενεζουέλα: Το «τοπίο» των κρατικών χρεοστασίων την περίοδο 1983-2010 σκιαγραφεί μελέτη της Moody’s.

Μεταξύ άλλων, προκύπτει ότι το μέσο ποσοστό για το «κούρεμα» της αξίας των ομολόγων (όπου αυτό συνέβη) διαμορφώνεται στο 53%. Ωστόσο, στις δύο μεγαλύτερες χρεοκοπίες (της Ρωσίας το 1998, και της Αργεντινής το 2001) το ποσοστό ήταν ακόμα υψηλότερο.

Ο Ισημερινός είναι η μόνη χώρα που έχει κηρύξει χρεοστάσιο δύο φορές (1999 και 2008), με τη δεύτερη περίπτωση -κατά τη Moody’s- να οφείλεται στην απροθυμία της χώρας να πληρώσει το χρέος της και όχι στην ανικανότητά της, καθώς η κυβέρνηση μετά από λογιστικό έλεγχο που διενήργησε χαρακτήρισε μέρος του χρέους ως «παράνομο»…

Λ. Χρυσανθοπούλου

“The Venus Project” – το σχέδιο ενός εφιαλτικού μέλλοντος

Διαδικτυακή & Τεχνοκρατική Διακυβέρνηση

Το σχέδιο έχει ονομαστεί «Αφροδίτη» (“The Venus Project”) και παρουσιάζει μια νέα κατεύθυνση της ανθρωπότητας όπου δεν υπάρχουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η μοντέρνα σημερινή κοινωνία, όπως: ανεργία, εγκληματικότητα, ο υπερπληθυσμός και η μείωση των οικοσυστημάτων της γης.

Η «Αφροδίτη» είναι ένα σχέδιο για κοινωνική αναμόρφωση στην οποία οι άνθρωποι, η τεχνολογία και η φύση θα είναι ικανοί να συνυπάρχουν μακροχρόνια, σε μια βιώσιμη κατάσταση ισορροπίας… λένε…

 

Η κοινωνία της «Αφροδίτης» είναι μια δικτυωμένη κοινωνία, όπου οι υπολογιστές κάνουν τα πάντα: από την εκλογή εκπροσώπων μέχρι τον αυτόματο έλεγχο των αγροτικών περιοχών σ’ ό,τι αφορά τη στάθμη του νερού, τη χημεία του εδάφους και να συντονίσουν το φύτεμα και τη συγκομιδή. Στον οικιστικό τομέα, το σύστημα μπορεί να συμβάλει στην περιβαλλοντική καθαριότητα και την ανακύκλωση των παλιών αντικειμένων. Όλες οι υπηρεσίες και διαδικασίες λειτουργούν ηλεκτρονικά, και με λίγα λόγια, οι υπολογιστές μπορούν να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες όλων των ανθρώπων. Κανένας τεχνολογικός πολιτισμός της Cybernetics δεν μπορεί να λειτουργήσει ουσιαστικά και αποτελεσματικά χωρίς την ολοκλήρωση του cybernetics, ως αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του νέου πολιτισμένου κόσμου. 

Οι πηγές ενέργειας του κόσμου, όπου κρατούνται ως κοινή κληρονομιά όλων των ανθρώπων της γης που έχουν μια κοινή διακυβέρνηση, η οποία δεν απαρτίζεται από πολιτικά πρόσωπα, αλλά από τεχνοκράτες.

Οι άνθρωποι θα ζουν σε πόλεις και θα προσφέρουν εργασιακό υλικό, όσον αφορά την υπευθυνότητα και χρησιμότητα των διαφόρων κτιρίων και άλλων υπηρεσιών. Αλλά και υποθαλάσσιες πόλεις θα χτιστούν για τον πληθυσμό, για όσους νιώθουν περισσότερο… ψάρια;

 

Τα κτίρια, είναι κύρια πανύψηλοι ουρανοξύστες, (έχουν ήδη αρχίσει να εμφανίζονται στην Κίνα) θα κατασκευαστούν με ενισχυμένο και προ-συμπιεσμένο σκυρόδεμα, ατσάλι και γυαλί. Θα είναι αντισεισμικοί και προστατευμένοι από υψηλούς ανέμους. Oι υπερμεγέθεις κατασκευές, εξασφαλίζουν περισσότερη γη που θα είναι διαθέσιμη για πάρκα και διατήρηση της άγριας φύσης.  Κάθε ένας από αυτούς τους πύργους, θα είναι ένα ολοκληρωμένο περιφραγμένο σύστημα που θα περιλαμβάνει εμπορικό κέντρο, όπως επίσης και διευκολύνσεις εκπαίδευσης, ιατρικής φροντίδας, απασχόληση των παιδιών και ψυχαγωγία.

Αυτές οι κατοικίες μπορούν να σχεδιαστούν ως αυτόνομες, με δικές τους θερμικές γεννήτριες και συγκεντρωτές θερμότητας. Ενώ θα τοποθετούνται φωτοβολταϊκά που θα είναι ενσωματωμένα σε όλο το κτίριο, μέχρι “Θερμο-τζάμια” που θα χρησιμοποιούνται για να χειρίζονται ανάλογα τον ήλιο.

Τα μεταφορικά μέσα είναι ό,τι έχουμε δει μέχρι τώρα στις μελλοντολογικές ταινίες του Χόλιγουντ.  

Από τρένα υψηλής ταχύτητας όπως τα mag-lev, σε αεροσκάφη με κάθετη απογείωση και προσγείωση, μέχρι ιπτάμενα αυτοκίνητα.

Την θρησκεία έχει αντικαταστήσει η επιστήμη και η τεχνολογία, παραμένει μόνο ως ιστορική και μουσειακή αναφορά (για να μην διαιρούνται οι κοινωνίες και υπάρχει φανατισμός), το χρήμα έχει καταργηθεί, το ίδιο και τα σύνορα, οι στρατοί, η αστυνομία, οι νόμοι… Ζούμε στον παράδεισο μιας τόσο πνευματικά ανεπτυγμένης κοινωνίας που όλα αυτά είναι περιττά!!!

 

O Εβραϊκής καταγωγής Jacque Fresco, ετών 97 (πως τα καταφέρνει αυτή η ελίτ και είναι αιωνόβια) που είναι και ο οραματιστής της κοινωνίας του μέλλοντος -της τόσο τέλειας που σου ‘ρχεται να κλάψεις, όπως λέει και στο σύντομο βίντεο- τον απασχόλησε πως θα λύσει τα ‘προβλήματα’ του κόσμου. Και βρήκε τη λύση. Τη λύση για εκείνον, βέβαια. όχι για τον κόσμο. 

Η πονηρή του σκέψη εξάλλου διαφαίνεται και στο απόφθεγμά του, αλλά ζαχαρωμένο με την κατάργηση του νομισματικού συστήματος, που υποτίθεται είναι η πηγή του κακού. Δεν έχει σημασία να έχεις λεφτά, αν δεν έχεις πρόσβαση στις πηγές, ισχυρίζονται οι υποστηρικτές του. Σύμφωνοι… αλλά ποιος θα ελέγχει τις πηγές;

Αυτό, αγαπητοί αναγνώστες μου, είναι το μέλλον που σχεδιάζει η παγκόσμια ελίτ, για μια παγκόσμια διακυβέρνηση και μια παγκόσμια ισοπέδωση. Κατά έναν περίεργο τρόπο, μοιάζει πολύ, μα ΠΑΡΑ πολύ, με την Ατζέντα 21 του ΟΗΕ. Ή μάλλον… την ερμηνεία που έδιναν οι ‘συνωμοσιολόγοι’ αναλυτές για αυτήν: Ο κόσμος μπουζουριασμένος σε  πόλεις όπου θα τα έχουν όλα σε απόσταση αναπνοής, για να μην υπάρχουν μετακινήσεις και να είναι όλοι κάτω από έλεγχο. Η φύση θα ανήκει στην φύση και στην ελίτ, και θα υπάρχουν τεράστιες εκτάσεις μη προσβάσιμες σε ανθρώπους. Οι καλλιέργειες θα είναι Μονσαντοποιημένες -φουλ τεχνολογία, από σπόρο μέχρι καλλιέργεια και… όποιος αντέξει. Το ίδιο και η κτηνοτροφία και αλιεία -όλα εργαστηριακά. 

Ένα μικρό δείγμα από τα κτίρια τέρατα που έχουν αρχίσει να ορθώνονται σε διάφορες περιοχές της Κίνας, τώρα και στα Αραβικά Εμιράτα – Δείτε ακόμα: Ατζέντα 21 – Δες την ‘βιώσιμη’ κατοικία που σε περιμένει

The Venus Project –  Zeitgeist Movement – Helena Blavatsky – Agenda 21

Τι σχέση έχουν όλα αυτά μεταξύ τους; Είναι 4 σε 1. Όλα συνδέονται, διαπλέκονται, έχουν την ίδια πηγή.

• Το σχέδιο Αφροδίτη, είναι το όραμα. Το κίνημα Zeitgeist είναι ο τρόπος που οι άνθρωποι (ή τα πρόβατα) θα το υλοποιήσουν, λέει ο ‘πεφωτισμένος’ σιωνιστής Jacque Fresco τη λεσβία σατανίστρια της οποίας το βιβλίο ο Χίτλερ είχε πλάι στο προσκεφάλι του. Μήπως και η ‘Αφροδίτη’ -σύμβολο μέγα των σατανιστών- δεν επιλέχθηκε τυχαία για ονομασία του φοβερού σχεδίου; Μήπως και αυτό το κτιριακό σύμπλεγμα δεν συμβολίζει τυχαία το λατινικό S (satan)

• Τόσο το Venus Project όσο και το Zeitgeist Movement μιλούν συνέχεια για την ‘βιώσιμη ανάπτυξη’ -λέξεις κλειδί που επαναλαμβάνονται στην Ατζέντα 21. Υπόσχονται ακριβώς τα ίδια και έχουν σκοπό ακριβώς τον ίδιο: Την μείωση και τον απόλυτο έλεγχο του παγκόσμιου πληθυσμού. 
• Η κατάργηση των θρησκειών με τη δικαιολογία της ενότητας των λαών και την καταπολέμηση της διαφορετικότητας, είναι το πλήγμα το τελειωτικό που θα φάνε οι μεγάλες οργανωμένες εκκλησίες. Αφού άφησαν να διεισδύσουν σε αυτές δυνάμεις σκοτεινές, πέτυχαν να χάσουν την αίγλη τους. Επέτρεψαν οι παγκοσμιοποιητές να στρέψουν τον κόσμο στο υλισμό απομακρύνοντάς, να τον κάνουν εξαρτημένο από την τεχνολογία και την επιστήμη. Οι πρόσφατοι Ολυμπιακοί ήταν λαμπρό παράδειγμα του τι θα συμβεί στο μέλλον: Οι διαφορές λατρείες κατά την διάρκεια των αγώνων απαγορεύτηκαν και αντικαταστάθηκαν με μια μόνο λέξη: “ΠΙΣΤΗ”. Σε ποιον, όμως…;
• Το ζαχαρωμένο χάπι ‘θα δουλεύουν οι μηχανές για τους ανθρώπους’. κάποιους ανόητους μπορεί να τους βρουν ενθουσιασμένους. Οι πιο σκεπτικιστές απλά θα αρκεστούν να πουν είναι μια ουτοπία. Εμείς όμως οι… ‘συνωμοσιολόγοι’, θα πούμε ούτε ουτοπία είναι, ούτε ευτυχία: Για να καλύψουν οι μηχανές τις ανάγκες θα περιοριστούν οι ανάγκες και θα ακυρωθεί το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Και τα άκυρα, είναι βάρος. Και το βάρος συνήθως το πετάμε στον ωκεανό για να αλαφρύνει το καράβι. Κι αυτό ήδη γίνεται. Ο αυτοματισμός έχει πετάξει κόσμο στην ανεργία και η ανεργία είναι κύριος λόγος μείωσης πληθυσμού και μείωσης προσδόκιμου ζωής. 
• Το άλλο μέγα ζαχαρωτό περί παγκόσμιας ειρήνης και κατάργησης νόμων και αστυνομίας σημαίνει κάτι περισσότερο από ουτοπία. Ουτοπία, μάλλον, είναι να πιστέψει κανείς ότι αυτό δεν είναι εφικτό. Γίνεται. Αλλά γίνεται με το καλό ή με το κακό. Με το καλό σημαίνει: παιδεία, καλλιέργεια, πνευματικότητα, ανεβασμένο βιοτικό επίπεδο για όλους, κράτος δικαίου κλπ -θα πάρει γενιές για να πετύχει εφόσον όλα αυτά συμβούν πρώτα, γιατί όλα όσα συμβαίνουν τώρα, καθημερινά και παγκόσμια συμβάλλουν ακριβώς στο να τα εμποδίσουν. Άρα… ο οραματιστής και καθαρόαιμο μέλος της παγκόσμιας ελίτ και του σιωνισμού, Jacque Fresco, έχει μάλλον τον κακό τρόπο κατά νου – ταχύς και αποτελεσματικός και με απόλυτη επιτυχία: ένα τόσο δα μικρούλη και μικροσκοπικούλη τσιπάκι κατά τη γέννηση του κάθε βρέφους και… τελειώσαμε!!!! Η απόλυτη λοβοτομή: ή είσαι ‘καλός και υποταγμένος’ ή… φάε ένα delete! Τα πάντα θα παρακολουθούνται μέσω δικτύου και… όταν σας τα λέει το Χόλλυγουντ, να το ακούτε! Κάτι ξέρει. Δεν θέλει μόνο να πουλήσει εισιτήρια, πρόβα κάνουν στο πανί και σ’ αφήνουν να πάρεις ‘μάτι’ από το μέλλον σου. 

Matrix είναι… θα περάσει. Φτάνει να βγεις το γρηγορότερο από την πρίζα…

© AllNewz

Πόσο τελικά κοστίζει πραγματικά το φθηνό ρούχο;

Μπροστά στο ταμείο πληρώνουμε λίγα. Το πραγματικό όμως κόστος του φθηνού ρούχου είναι άλλο και το πληρώνουμε όλοι μαζί. Δυστυχώς, για τους περισσότερους, και όχι μόνο στην Ελλάδα, οι λέξεις Rana Plaza δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα. Αν όμως ανατρέξει κάποιος στα δημοσιεύματα, τέτοιες μέρες πριν από τρία χρόνια, θα ανακαλύψει πως εκεί έγινε ένα από τα πιο πολύνεκρα εργατικά ατυχήματα στην ιστορία. 1167 άνθρωποι άφησαν την τελευταία τους πνοή και περισσότεροι από 2500 τραυματίστηκαν όταν το κτήριο Rana Plaza στη Savar του Bangladesh κατέρρευσε.




Το τεράστιο κτήριο φιλοξενούσε 5 υφαντουργίες, μία τράπεζα και αρκετά καταστήματα. Για καιρό οι εργαζόμενοι διαμαρτύρονταν για την κατάστασή του λόγω των ρωγμών που έκαναν την εμφάνισή τους στους τοίχους του. Ακόμα και οι κρατικές υπηρεσίες προειδοποιούσαν για κινδύνους από το τεράστιο βάρος που καλούνταν αυτή η παλιά κατασκευή να αντέξει.

Ενώ η τράπεζα και τα καταστήματα εκκενώθηκαν από την προηγούμενη της κατάρρευσης ημέρα, οι εργάτες στις υφαντουργίες υποχρεώθηκαν να βρεθούν στις θέσεις τους ώστε να μην μείνει πίσω η παραγωγή των παραγγελιών που κατευθύνονταν στην εταιρεία Mango.



Δεν ήταν φυσικά η πρώτη φορά που οι ανάγκες της «Δυτικής μόδας» έγιναν η αιτία να χαθούν ανθρώπινες ζωές. Τραγικές ιστορίες φτάνουν συχνά στις οθόνες μας, τις περισσότερες φορές χωρίς τη δύναμη να αφυπνίσουν. 

Και αυτές είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, οι υπόλοιπες, οι πολλές θα μείνουν μέσα σε ένα στενό οικογενειακό κύκλο, προσθέτοντας ακόμη περισσότερη δυστυχία στη δύσκολη καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων. Ζούμε σε ένα σημείο καμπής για τις καταναλωτικές μας συνήθειες. 

Η γκαρνταρόμπα μας ποτέ δεν είχε περισσότερα «κομμάτια» και ποτέ δεν ήταν πιο οικονομική από όσο είναι σήμερα. Στο σύνολο του πλανήτη, αγοράστηκαν 100% περισσότερα ρούχα το 2015 από ότι 30 χρόνια πριν, ρούχα που είναι προορισμένα να φορεθούν κατά μέσο όρο 7 φορές πριν δουν το δρόμο προς τα άδυτα της ντουλάπας. 

Αν σκεφτούμε πως μόνο οι Βρετανοί έχουν αχρησιμοποίητα ρούχα αξίας 45 δισεκατομμυρίων ευρώ, ίσως η εικόνα γίνει πιο καθαρή. Πως όμως φτάσαμε σε αυτό τον κορεσμό; Όλα ξεκίνησαν από τη χαλάρωση των εμπορικών περιορισμών. Μεγάλες εταιρείες αναζήτησαν εργοστάσια σε χώρες με χαμηλά εργατικά κόστη. 

Η φθηνή παραγωγή οδήγησε σε χαμηλότερες τιμές για τους καταναλωτές που πλέον μπορούσαν να αγοράσουν περισσότερα, ξοδεύοντας λιγότερα. 

Και αυτό φάνταζε παραδεισένιο, για τους ίδιους όμως μόνο και μόνο σαν πρώτη ανάγνωση. Τα τελευταία 20 χρόνια, η παραγωγή ενδυμάτων στις ΗΠΑ έχει χάσει το 80% του κύκλου εργασιών της. 

Αν προστεθούν σε αυτό και οι απώλειες προηγούμενων ετών φτάνουμε μπροστά σε μια σκληρή πραγματικότητα. Ενώ το 1965 το 95% των ρούχων που φορέθηκαν στη χώρα ήταν “Made in USA”, το 2015 έφτασε στο… 2%. Αυτό για τη χώρα σημαίνει 1,5 περίπου εκατομμύριο χαμένες θέσεις εργασίας. Μπορούν όμως να αγοράζουν πιο φθηνά ρούχα!



Θα πει κάποιος πως αυτές τις δουλειές τις βρήκαν άνθρωποι ίσως με περισσότερη ανάγκη. Η απάντηση μπορεί να ξεκινήσει με δύο λέξεις. Rana Plaza. Και υπάρχουν πολλοί τρόποι να συνεχιστεί. 

Τα ρούχα μας κατασκευάζονται από εργάτες με τους χαμηλότερους μισθούς στον πλανήτη. Συχνά από μικρά παιδιά που γίνονται θύματα εκμετάλλευσης δουλεύοντας ώρες ατελείωτες για λίγο φαγητό και με υποσχέσεις για πληρωμή κάποια στιγμή. 

Σε χώρες με ανύπαρκτη εργατική νομοθεσία, με απουσία ελέγχου στις εγκαταστάσεις, με καθημερινά ατυχήματα χωρίς οι υπεύθυνοι να δίνουν ποτέ λόγο. Και το πρόβλημα δεν σταματάει απλά στην εργασία. 

Το φαινόμενο της “Fast Fashion” προϋποθέτει φθηνά ρούχα και αξεσουάρ. Το εργατικό κόστος είναι ένας παράγοντας της εξίσωσης. Ένας άλλος είναι οι πρώτες ύλες. Και σε αυτές ο βασιλιάς ακούει στο όνομα «πολυεστέρας». Βρίσκεται στο 50% τον ρούχων που αγοράζονται καθημερινά. Ευχή για πολλούς, κατάρα για όλους. 

Ένα παράγωγο πετρελαίου μη βιοδιασπώμενο. Κατασκευάστηκε; Θα κάνει παρέα σε αρκετές γενιές. 

Ένα προϊόν που χρειάζεται τεράστιες ποσότητας ενέργειας για να κατασκευαστεί. 

Και όταν οι νέες χώρες παραγωγής δεν σέβονται στο ελάχιστο την ανθρώπινη ζωή, φυσικά θα σεβαστούν ακόμα λιγότερο το περιβάλλον. 

Οι τεράστιες ποσότητες ενέργειας που απαιτούνται, παράγονται σε αρχαία εργοστάσια που έχουν οδηγήσει το αποτύπωμα διοξειδίου του άνθρακα της βιομηχανίας ενδυμάτων στο 10% του παγκόσμιου συνόλου και στη δεύτερη θέση όσων μολύνουν το φρέσκο νερό. Τα  ρούχα όμως είναι φθηνά…





Υπάρχει όμως και «ευτυχώς» στην υπόθεση. Τα τελευταία στοιχεία δείχνουν μια στροφή του αγοραστικού κοινού. Μια πιο συνειδητοποιημένη αντιμετώπιση όχι του φθηνού ρούχου, σε πρώτη φάση, αλλά της υπερκατανάλωσης. Ίσως είναι αυτή η απόγνωση όταν η ασφυκτικά γεμάτη ντουλάπα ανοίξει και δεκάδες άγνωστα, στην κυριολεξία, ρούχα πέσουν στο πάτωμα. 

Ίσως είναι νέες τάσεις που επικρατούν τελευταία και καλούν σε έναν πιο active τρόπο ζωής, στο κυνήγι της εμπειρίας, οπότε κάθε οικονομικός πόρος που οδηγείται σε κάτι ουσιαστικά άχρηστο , στερεί από αυτό το κυνήγι. Ίσως πάλι για κάποιους, δυστυχώς λιγότερους ακόμα, να είναι η αντίδραση στην εκμετάλλευση ανθρώπων και περιβάλλοντος, για όποιους όμως λόγους και να γίνεται αυτή η στροφή, το συνολικό όφελος είναι ανεκτίμητο. Και τα οφέλη του θα τα ζήσουμε όλοι μαζί.








Τι λες τωρα

Πώς για να κερδίσουν 100 δις οι ξένες τράπεζες, η Ελλάδα εκχώρησε την εθνική κυριαρχία για 100 χρόνια!

Συνεχίζουμε τον δρόμο της εξιχνίασης του πως η Ελλάδα υπέστη τη μεγαλύτερη οικονομική και κοινωνική συντριβή από τα τέλη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και, ταυτόχρονα της φόρτωσαν ένα αέναο χρέος εκατοντάδων δις ευρώ, για να την διασώσουν!

Το χρονικό της κομπίνας

Όπως αναφέρθηκε στην προηγούμενη δημοσίευση (Μέρος 2ο επί του δημοσίου χρέους), το Εκτελεστικό Συμβούλιο του ΔΝΤ, κατά παράβαση των κανονισμών του, ενέκρινε τη συμμετοχή του στο οδυνηρό για τη χώρα μας Α’ Μνημόνιο της δανειακής σύμβασης των € 110 δις. Η συνεισφορά του Ταμείου ανήρχετο στα € 30 δις, τουτέστιν 32 φορές την ποσόστωση (quota) της Ελλάδος – το μεγαλύτερο πρόγραμμα που ενέκρινε το ΔΝΤ στην ιστορία του! Το δε ποσό των € 80 δις της διμερούς χρηματοδότησης θα καλύπτονταν από την ΕΕ.

Η πρόταση της αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημοσίου χρέους, πριν την εφαρμογή του Μνημονίου, δεν εγκρίθηκε διότι τα Ευρωπαϊκά κράτη- όλα μέλη της Ευρωζώνης, εκτός ενός- την απέρριψαν.1 Επίσης, «αποκλείστηκε από τις ελληνικές αρχές»! Τελικά, παρά τις ηχηρές διαφωνίες, η συμμετοχή του Ταμείου εγκρίθηκε, λόγω υψηλού διεθνούς συστημικού κινδύνου (spillover effects). 2 Το επίμαχο σημείο του υπομνήματος του Εκτελεστικού Συμβουλίου του ΔΝΤ είναι εάν όντος οι ελληνικές αρχές απέκλεισαν την αναδιάρθρωση του χρέους.3 Σύμφωνα με όσα αναφέρει ο Eric Toussaint 4 « αυτοί που διαχειρίζονταν τον φάκελλο της Ελλάδας ‘προσποιήθηκαν’ ότι οι Ελληνικές Αρχές δεν θέλουν να ακούσουν για μείωση του χρέους».5 Που γέρνει η ζυγαριά θα το δούμε πιο κάτω.

Οι τράπεζες, πίσω από το κόλπο

► Έκθεση ΟΟΣΑ για την Ελλάδα

Του Παύλου Δερμενάκη 

Αυτό όμως που γνωρίζουμε είναι οι ελληνικές τράπεζες ήταν βαθιά στο κόκκινο. Οι ζημιές ήταν μεγάλες και απροσδιόριστες από το 2008 και οι Έλληνες τραπεζίτες και οι ομόλογοί τους, Γάλλοι, Γερμανοί, Βέλγοι, και Ολλανδοί θεωρούσαν ανάθεμα οιαδήποτε αναδιάρθρωση του χρέους, γιατί κατείχαν ελληνικά χρεόγραφα. Η Διεθνής Τράπεζα Διακανονισμών (BIS) μας ενημερώνει ότι η έκθεση των ξένων τραπεζών σε ελληνικά χρεόγραφα, κατεξοχήν του δημόσιου τομέα, συνολικά ανήρχετο στα € 140 δις στα τέλη του 2009.6 Οι τράπεζες της Ευρωζώνης το 2008 – έτος κορύφωσης του ελληνικού χρέους- διακρατούσαν συνολικά € 128 δις ελληνικού χρέους, το οποίο προσέγγισε ένα χαμηλό των €12 δις το 2013.7 Αυτό σημαίνει ότι οι τράπεζες της ζώνης του ευρώ «ξεφόρτωσαν» τουλάχιστον το 90% των ελληνικών χρεογράφων που κατείχαν στους επίσημους πιστωτές μας – την τρόικα – και αυτή, χωρίς ηθική συστολή, στις πλάτες του ανήμπορου να αντιδράσει ελληνικού λαού!

Οι επιπτώσεις

Αυτός είναι ένας σημαίνων λόγος, συν οι τόκοι, που η Ελλάδα είναι η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα η οποία βιώνει μια βαθιά οικονομική ύφεση παρόμοια της Μεγάλης Ύφεσης των Ηνωμένων Πολιτειών στη δεκαετία του 1930. Μεταξύ του κραχ του 1929 και 1933, η συνολική παραγωγή στις ΗΠΑ μειώθηκε κατά 27%, ενώ στην Ελλάδα μεταξύ του 2008 και 2016 μειώθηκε ελαφρώς περισσότερο, στο 28%. Μ’ άλλα λόγια, η οικονομική κρίση και η κοινωνική εξαθλίωση που μαστίζει τη χώρα μας είναι μεγαλύτερη σε εγχώρια δαπάνη και ακριβώς διπλάσια σε χρονική διάρκεια.

Πώς παραδόθηκε η χώρα

Συγκεκριμένα, τον Μάιο του 2010 με την υπογραφή του Α’ Μνημονίου, αντί η Ελλάδα να σωθεί από τη χρεοκοπία ξεκίνησε η μεταβίβαση του ελληνικού χρέους που κατείχαν κυρίως τράπεζες στους λογαριασμούς του ελληνικού δημοσίου. Έτσι, χρέος περίπου € 126 δις μετατράπηκε σταδιακά από ιδιωτικές διεθνείς απαιτήσεις σε δάνεια των επίσημων πιστωτών μας (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ). Ούτως, η πολύκροτη «διάσωση» της Ελλάδος μεταμορφώθηκε σε διάσωση κατεξοχήν ευρωπαϊκών τραπεζών που ήταν σε αδύναμη κεφαλαιακή θέση λόγω της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008, σε βάρος των φορολογουμένων.8 Τη «νύφη» την πλήρωσαν μόνο οι έλληνες αφού οι τόκοι από την έναρξη των Μνημονίων υπερβαίνουν τα € 70 δις. Όμως, αυτή δεν ονομάζεται αλληλεγγύη, αλλά τοκογλυφία. Το 2011, η ‘μικρή’ Ελλάδα πλήρωσε σε ένα χρόνο € 17 δις τόκους στους δανειστές – μαζί με το ΔΝΤ – για να τεθεί η χώρα σε… τροχιά ανάπτυξης! 9 Ας ακολούθως, οι δανειστές σκαρφίστηκαν το περιβόητο PSI του 2012, για να επιμηκύνουν τα δάνεια, να μετατρέψουν το χρέος από το ελληνικό σε ξένο δίκαιο και να αναβάλουν τους τόκους και τα χρεολύσια των δανείων του ΕΜΣ, για 10 και 15 χρόνια, αντίστοιχα, για να μπορούν οι έλληνες να πληρώνουν! Η ραδιουργία είναι παρεμφερής του Α’ Μνημονίου που η Σύμβαση δεν πέρασε από τη Βουλή. Ο λόγος, η Ελλάδα είχε κάνει αίτημα δανειακής διευκόλυνσης, χωρίς αναδιάρθρωση, στην ΕΕ και ΔΝΤ στις 3 Μαΐου 2010. Αυτό καταγράφεται στο Μνημόνιο Συνεννόησης στο ΦΕΚ 65Α ν. 3845 της 6ης Μαΐου 2010, που εμπεριέχει τους όρους και δεσμεύσεις του Α’ Μνημονίου. Άρα, πριν την 10η Μαΐου όλα είχαν προσυμφωνηθεί.

Σπυρίδων Λαβδιώτης, Former Senior Financial Analyst at Bank of Canada

1 Οι εκτελεστικοί εκπρόσωποι έξι Ευρωπαϊκών κρατών (Γαλλία, Γερμανία, Βέλγιο, Ισπανία, Ολλανδία και Δανία ) εξέδωσαν κοινή δήλωση στηρίζοντας το Α’ Μνημόνιο (SBA- Stand- By Arrangement).
2 IMF Office Memorandum, strictly confidential, Board meeting on Greece’s request for a an Stand- By Arrangement – May 9, 2010. See also the Press Release No. 10/187, IMF Approves € 30 Billion for Greece, which is part of a cooperative financing package of € 110 billion with the European Union. Η Ελλάδα έγινε μέλος του ΔΝΤ στις 27 Δεκέμβριου 1945, και έχει ποσόστωση (quota), SDR 823.0 εκατ.
3 Η ακριβής φράση του άκρως εμπιστευτικού Office Memorandum της 9ης Μαΐου 2010 είναι : “ Staff pointed out that debt restructuring has been ruled out by the Greek Authorities themselves.”
4 Secret IMF Documents on Greece commented by Eric Toussaint (CADTM), 16 Ιανουαρίου 2017
5 Επιπλέον, ο Eric Toussaint αναφέρει ότι ο αντιπρόσωπος της Ελλάδος, Παναγιώτης Ρουμελιώτης, επιβεβαίωσε ότι ήταν «επινόημα» ότι οι ελληνικές αρχές απέκλεισαν την αναδιάρθρωση. Μάλιστα, ο κος Ρουμελιώτης ισχυρίστηκε ότι πιέζονταν από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να δεχθεί ότι η Ελλάδα είχε δηλώσει ότι δεν επιθυμεί να μειωθεί το χρέος και ακόμη ότι ο Jean C.Trichet, απειλούσε ότι «θα αποσύρει την πρόσβαση των ελληνικών τραπεζών στην ΕΚΤ για άντληση ρευστότητας».

6 BIS (Bank of International Settlements), consolidated ultimate risk basis. Τη μεγαλύτερη έκθεση κατά προσέγγιση την είχαν, Γαλλία (€ 58 δις), Γερμανία (€ 30 δις), ΗΠΑ (€ 12 δις), Αγγλία (€ 10 δις), Ολλανδία (€ 10 δις). Ειδικά. οι τράπεζες της Ευρωζώνης είχαν ελληνικό χρέος αξίας € 120 δις περίπου.
7 Who’s Still Exposed to Greece, by Silvia Merler, economic analyst, February 3, 2015, Bruegel
8 ΟΔΔΗΧ, Δελτίο Δημοσίου Χρέους. Στα τέλη του 2017 το δημόσιο χρέος ανήρχετο στα € 328.7 δις, εκ των οποίων € 263.3 δις, μη διαπραγματεύσιμα δάνεια (80% δε σχέση με 20% το 2008) και € 65.4 δις, ομόλογα και βραχυπρόθεσμοι τίτλοι. Εντούτοις, το Ευρωπαϊκό Ελεγκτικό Συνέδριο στην Έκθεσή του « Παρέμβαση στην Ελληνική Χρηματοπιστωτική Κρίση, 14/11/ 2017), αναφέρει ότι μέχρι τον Ιούλιο 2017, το σύνολο που εκταμιεύτηκε από την Ευρωζώνη ανήλθε σε € 248.4 δις, ενώ η συνδρομή του ΔΝΤ ήταν € 32.3 δις. Σύνολο: € 280.7 δις. Υπάρχει χρηματοδοτικό κενό! Μόλις γράφονται αυτές οι λέξεις, ο ΟΔΔΗΧ ανακοίνωσε ότι το δημόσιο χρέος στις 31.03.2018 ανέρχεται στα € 343.7 δις.
9 Υπουργείο Οικονομικών, Κρατικοί Προϋπολογισμοί, Εισηγητικές Εκθέσεις ετών 2017 -2018.
πηγή: new-economy.gr

Ο θρίαμβος των εμπορικών πλεονασμάτων

Είναι γνωστό ότι ο κάθε επιχειρηματίας για την επιτυχή αντιμετώπιση των ανταγωνιστών του προσπαθεί να συμπιέσει το κόστος παραγωγής και ειδικά το κόστος εργασίας. Δεν επιθυμεί όμως το ίδιο για όλες τις άλλες επιχειρήσεις. Θα ήθελε όλοι οι άλλοι εργαζόμενοι των άλλων επιχειρήσεων, να έχουν όσο γίνεται μεγαλύτερους μισθούς έτσι ώστε να έχουν την οικονομική δυνατότητα να καταναλώνουν τα δικά του εμπορεύματα.

Αυτή η αντίφαση που υπάρχει σε επίπεδο ατομικής και συνολικής επιχείρησης, εμφανίζεται και όταν γίνεται αναφορά για την οικονομία μιας χώρας. Η δεσπόζουσα σήμερα μονεταριστική οικονομική πολιτική της λιτότητας, άρα και της πτώσης του βιοτικού επιπέδου των μισθωτών στην ευρωζώνη, απορρέει από το στόχο της απόκτησης συγκριτικών πλεονεκτημάτων για την επίτευξη εμπορικών πλεονασμάτων. Έτσι σήμερα παρατηρούμε στην ευρωζώνη να υπάρχουν πλεονάσματα της τάξεως των 3,5% και η ατμομηχανή της, η Γερμανία, να φτάνει στο εξωφρενικό ποσοστό του 8%.

Την αντίστοιχη βέβαια μονεταριστική οικονομική πολιτική ακολουθούν και οι ανταγωνιστικές προς την ευρωζώνη οικονομίες με αποτέλεσμα να μειώνεται συνολικά η κατανάλωση και κυρίως να συρρικνώνεται συνεχώς το βιοτικό επίπεδο των μισθωτών από αυτόν τον τυφλό προς τα κάτω εμπορικό ανταγωνισμό που πάτο δεν έχει.

Λιτότητα λοιπόν σημαίνει λιγότερο εισόδημα για τους μισθωτούς, δηλαδή μειωμένη αγοραστική δύναμη. Αν σε αυτήν προστεθεί η ανεργία και κυρίως η μερική ανεργία (η επίσημη στατιστική στα πλαίσια των αλχημειών της την αναφέρει μόνο ως μερική απασχόληση) τότε η εμφάνιση της υποκατανάλωσης είναι αυτή που προκαλεί τους μεγαλύτερους τριγμούς και στην παραγωγή. Η αδυναμία απορρόφησης των παραγόμενων προϊόντων είναι αυτή που στην συγκεκριμένη περίπτωση προκαλεί το φαινόμενο της υπερπαραγωγής, για να ακολουθήσει μετά η προσπάθεια εξισορρόπησης με την αύξηση των εξαγωγών και τη δημιουργία πλεονασμάτων. Αυτό συμβαίνει σε όλες τις οικονομίες που υπάρχει μειωμένη ζήτηση στην εσωτερική τους αγορά, με προεξέχουσα την αγορά της Κίνας όπου τα μεγάλα πλεονάσματά της στηρίζονται στην απόλυτη φτώχεια του Κινέζου μισθωτού. Αλλά και στην Ευρώπη της συνεχούς λιτότητας και των μειωμένων κοινωνικών παροχών.

Κάπως έτσι συνδυάζεται η μειωμένη αγοραστική δύναμη ή και φτώχια ενός λαού, με τα πλεονάσματα της οικονομίας. Γιατί ο ανταγωνισμός προσδιορίζεται όχι από το πόσο πουλάς, αλλά από το αν πουλάς περισσότερα από τον ανταγωνιστή σου. Δεν έχει σημασία πόσα κέρδη έχεις, αρκεί να έχεις περισσότερα από τους ανταγωνιστές σου. Δεν έχει σημασία αν τα κέρδη σου συρρικνώνονται, αρκεί να έχεις εσύ πλεονάσματα και οι άλλοι ελλείμματα.

 

Αυτός όμως ο εμπορικός πόλεμος δε θα μπορούσε να είναι αναίμακτος για τους εμπνευστές του. Η Γερμανική οικονομία για παράδειγμα σήμερα επιδιώκει όπως λέει την εξωστρέφεια, να μην εξαρτάται δηλαδή από την εσωτερική αγορά της, όπου φροντίζει να υπάρχει μια συνεχής συρρίκνωση της κατανάλωσης, αλλά από τα πλεονάσματα που απορρέουν από το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Αυτό το πλεονέκτημα που έχει αποκτήσει με την πολιτική της λιτότητας μπορεί να μετατραπεί σε εφιάλτη της αν ο Τραμπ αποφασίσει να υλοποιήσει τις εξαγγελίες του. Γιατί η πολιτική των εμπορικών πλεονασμάτων μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα τον έλεγχο και την εξάρτηση των μικρών οικονομιών από τις μεγαλύτερες, αλλά όταν γίνεται αναφορά στον εμπορικό πόλεμο μεταξύ γιγάντων τότε τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Τότε με μια απλή κίνηση στη σκακιέρα του εμπορικού ανταγωνισμού,  οι έχοντες τα πλεονάσματα μπορεί να εμφανιστούν αυτοί να εξαρτώνται οικονομικά από αυτούς που έχουν ελλείμματα.

Η Γερμανία εξάγει κάθε χρόνο χάλυβα προς τις ΗΠΑ αξίας περίπου ενός δισεκατομμυρίου ευρώ. Αν λοιπόν ο Τραμπ εφαρμόσει την εξαγγελθείσα πολιτική του και βάλλει δασμούς στην εισαγωγή χάλυβα (25%) και αλουμινίου (10%), ο κίνδυνος της ανεργίας και της ύφεσης για τη Γερμανία είναι μεγάλος. Στην Κίνα ο Τραμπ το έχει ήδη εφαρμόσει, ενώ απειλεί με επέκταση των μέτρων για την Ε.Ε. και άλλες χώρες από την 1η Μαΐου. Το πρόβλημα θα πάρει τεράστιες διαστάσεις αν οι ΗΠΑ αποφασίσουν να εμφανίσουν τον κρυφό άσσο που έχουν στο μανίκι τους, βάζοντας δασμούς και στην εισαγωγή αυτοκινήτων. Από τη στιγμή που η Γερμανική οικονομία δεν στηρίζεται στην εσωτερική της αγορά, αλλά εξαρτάται από τις εξαγωγές της στη μεγαλύτερα αγορά του κόσμου, τότε (με το κλείσιμο των συνόρων) το πλεονέκτημά της μετατρέπεται σε μειονέκτημα και αντί να κυριαρχεί έναντι της οικονομίας που έχει ελλείμματα (ΗΠΑ), εξαρτάται από αυτήν.

Πιθανόν ο Τραμπ να μη προχωρήσει στα προστατευτικά μέτρα έναντι των Ευρωπαίων. Αυτό θα εξαρτηθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό από το αν γίνουν δεκτά τα αιτήματά του, ένα από τα οποία είναι οι μεγαλύτερες εισαγωγές πολεμικού υλικού από την Ευρώπη. Όσο όμως η Ευρώπη αναπτύσσει τη δική της πολεμική βιομηχανία και μειώνει τις εισαγωγές από τις ΗΠΑ, αυτό ωθεί τους Βορειοαμερικανούς αργά ή γρήγορα στην προστατευτική πολιτική. Σαφώς και θα υπάρξουν αντίμετρα από την κομισιόν, αλλά ποιος αμφιβάλλει ότι το μεγάλο πρόβλημα θα υπάρξει για την οικονομία που έχει μεγάλα εμπορικά πλεονάσματα;

Πώς αλλάζουν οι καιροί, για να φανεί ότι τα ευχολόγια και τα ηθικά κηρύγματα περί ελεύθερης αγοράς και της ελεύθερης διακίνησης των εμπορευμάτων, αποτελούν ιδεολογήματα που εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα, για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.
Πηγή: Νόστιμον ήμαρ

Πώς οι Γερμανοί μας χρέωσαν τα εκατοντάδες δις ζημιές του ΕΥΡΩ-συστήματος ως δήθεν Ελληνικό δημόσιο χρέος

Σκοπός του αρχικού άρθρου επί του προβλήματος του Ελληνικού Δημοσίου Χρέους είναι να επιλυθεί ο γρίφος, πώς η ‘μικρή’ Ελλάδα με ένα δημόσιο χρέος ύψους €263 δις το 2008¹ (109% ως προς το ΑΕΠ) υποχρεώθηκε να υπογράψει τρία Μνημόνια δανειακών συμβάσεων που ανέρχονται στο ιλιγγιώδες ποσό των €326 δις. Ως εκ τούτου, η χώρα τελεί σε καθεστώς μακροχρόνιας χρεοκοπίας και έχει μετατραπεί, δυστυχώς, με τη συνδρομή της πολιτικής ηγεσίας του τόπου σε «κλοτσοσκούφι» των δανειστών, της περιβόητης τρόικας (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ).

Η Θεία Κωμωδία

Ωστόσο, η χώρα, όπως ήδη είναι αισθητό και ορατό στα μάτια του κόσμου, υποφέρει επί οκτώ συνεχή χρόνια, άλλοι ως άνεργοι, άλλοι ως συνταξιούχοι με τις δραστικά μειωμένες αποδοχές, άλλοι ως επιχειρηματίες οι οποίοι λόγω της συρρίκνωσης της αγοραστικής δύναμης εξ ανάγκης έβαλαν λουκέτα, άλλοι πάλι έριξαν πέτρα πίσω τους παίρνοντας το δρόμο της ξενιτιάς κι άλλοι, δεν άντεξαν…

Αυτό το πρωτόγνωρο βασανιστήριο θυμίζει τη Θεία Κωμωδία του Dante, όπου οι δανειστές αλυσόδεσαν την Ελλάδα στο έβδομο πάτωμα της κόλασης, ως ένδειξη «αλληλεγγύης», “solidarity” την ονομάζουν. Την καταδίκασαν σε ισόβια κάθειρξη (για τους περισσοτέρους η λήξη των δανείων το 2060, αυτό ακριβώς σημαίνει) χρεώνοντας την με τρία Μνημόνια που υποτίθεται ότι τα €326 δις εισέρρευσαν στα ταμεία του κράτους. Η κατηγορία ότι αμάρτησε, ήταν το απολωλώς πρόβατο της Ευρωζώνης, «ζούσε πέραν των δυνατοτήτων της».

Ατυχώς, πολύς κόσμος στην Ελλάδα αλλά και ορισμένοι πολιτικοί μας έχουν δημόσια ομολογήσει ότι δεν «διάβασαν» τα Μνημόνια· ενώ οι υπόλοιποι πολιτικοί πιστεύει κανείς ότι τα έχουν διαβάσει; Εάν πράγματι τα είχαν διαβάσει και ενδιαφέρονταν για την ελληνική κοινωνία τότε θα έβλεπαν μπροστά τους τον προάγγελο των δεινών που θα επακολουθούσαν, τα οποία ξεδιπλώνονταν σταδιακά. Παρακολουθώντας την εξέλιξη του δημοσίου χρέους θα είχαν εύλογα διαπιστώσει ότι «κάποιο λάκκο έχει η φάβα». Φταίει ο λαός, που προγενέστερα τον είχαν εμποτίσει με το «μαζί τα φάγαμε», σ’ αυτή την θλιβερή ιστορία;

Εξάλλου ποτέ ο ελληνικός λαός δεν ενημερώθηκε περί των Μνημονίων. Το ίδιο ακριβώς έγινε με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ το καλοκαίρι του 1992, όταν όχι μόνο ο ελληνικός λαός δεν γνώριζε περί τίνος πρόκειται, αλλά ούτε οι ίδιοι οι βουλευτές γνώριζαν τι ψηφίζουν, αφού δεν τους δόθηκε το κείμενο της Συνθήκης. Εντούτοις, το Μάαστριχτ υπερψηφίστηκε με 286 ψήφους και παραδόθηκε η νομισματική κυριαρχία της χώρας. Έτσι και τα δύο Μνημόνια υπερψηφίστηκαν από την Ελληνική Βουλή, πλην του κομβικού Α’ Μνημονίου το οποίο κατά παράβαση του Συντάγματος δεν πέρασε καν από τη Βουλή!

Ο πραγματικός ρόλος των μνημονίων

Μολονότι η ελληνική κοινωνία διαισθάνθηκε ότι έρχονται «μαύρες» μέρες και άρχισε τις μαζικές διαδηλώσεις, δεν είχε ακόμη συνειδητοποιήσει τι σημαίνουν Μνημόνια. Οι Έλληνες πολιτικοί και ο διεθνής Τύπος διαλαλούσαν ότι τα χρήματα δίνονται για να ζωθεί η Ελλάδα από τη δημοσιονομική κραιπάλη που ζούσε επί δεκαετίες. Αυτό όλοι το γνωρίζαμε και ο λαός συνήνεσε ότι εμείς δεν είμαστε «μπαταξήδες», πάνω απ’ όλα τα χρέη πρέπει να πληρώνονται.

► Η «επιτυχία» των ελληνικών τραπεζών στα stress test

Του Παύλου Δερμενάκη 

Πλην όμως, δεν έγινε καθόλου αντιληπτό ποιανού χρέη θα πλήρωνε με τα Μνημόνια ο Έλληνας πολίτης. Ούτε ότι με την υπογραφή του Α’ Μνημονίου θα ξετυλίγονταν σταδιακά ένα ατελείωτο κουβάρι χρέους που ήταν άσχετο στο μεγαλύτερο μέρος του με την πολυδιαφημισμένη ασωτία του δημόσιου τομέα. Εντούτοις, οι ευρωπαϊκές αρχές με τοποτηρητή το ΔΝΤ, μεταβίβασαν τεράστιες ζημιές του ατελούς νομισματικού μηχανισμού του ευρώ στο ελληνικό δημόσιο, ήτοι στους φορολογούμενους, σε στάδια, και το πέτυχαν, αλλά στα «μουλωχτά».

Εξ ου και οι «αλληλέγγυοι» εταίροι μας άρχισαν την περιπλοκότητα με τα 88 ή 108 προαπαιτούμενα για να θολώσουν τα νερά, ιδίως να παίζουν με τις λέξεις, όπως στην εποχή του Σόλωνος όταν η αρχαία Αθήνα χρεοκόπησε. Ο σπουδαίος νομοθέτης, για να καταπραΰνει τα δεινά που μάστιζαν την πόλη ονόμασε τις φυλακές οικήματα, τις φρουρές προστασία και τις Ερινύες σεμνές θεές. Παρομοίως η τρόικα, το ιδιωτικό τραπεζικό χρέος το βάφτισε δημόσιο, τη δρακόντεια φορολογία δημοσιονομική προσαρμογή, και τα άκριτα μέτρα λιτότητας, που θα επέφεραν μια τεράστια διαφορά στις ζωές των πολιτών, μεταρρυθμίσεις.

Συμπέρασμα

Η εξέχουσα απορία είναι γιατί οι ευρωπαϊκές αρχές μαζί με το ΔΝΤ, παίξανε αυτό το δόλιο παιχνίδι σε βάρος ενός ολοκλήρου λαού; Γνώριζαν ότι στη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 το παγκόσμιο σύστημα κατέρρευσε και η διάσωση των τραπεζών αποτέλεσε την ύψιστη προτεραιότητα των κρατών. ²Διατέθηκαν από τα κράτη, αρχής γενομένης από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τρις ευρώ για τη διάσωση των τραπεζών που είναι ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός. Το εύλογο λοιπόν ερώτημα είναι γιατί στην περίπτωση της Ελλάδος παίχτηκε ένα παιχνίδι «προπετάσματος καπνού και καθρεπτών», αποκρύπτοντας το βαθύτερο αίτιο της επιβολής των Μνημονίων; Και το ΔΝΤ αθέτησε το μότο του “No more Argentinas”, παραβιάζοντας τους κανονισμούς του; ³Η απάντηση θα έρθει πολύ αργότερα από την ΕΕ «η υλοποίηση των προγραμμάτων απέτρεψε την κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος».

O Σπύρος Λαβδιώτης διετέλεσε Former Senior Financial Analyst at Bank of Canada

Παραπομπές

¹Υπουργείο Οικονομικών, ΟΔΔΗΧ, Εκθέσεις Ελεγκτικού Συνεδρίου, Eurostat- Government statistics. Το 2008, στο πλαίσιο της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης εκτός από την Ελλάδα, διεθνή χρηματοδοτική συνδρομή ζήτησαν άλλες τέσσερις χώρες της ζώνης του ευρώ, η Ιρλανδία, Ισπανία, Πορτογαλία και η Κύπρος, και τρεις χώρες εκτός της ζώνης του ευρώ, η Λετονία, Ουγγαρία και η Ρουμανία (Ευρωπαϊκό Ελεγκτικό Συνέδριο, Παρέμβαση στην Ελληνική Χρηματοπιστωτική Κρίση, σελ. 13).

²Adler Turner, Between Debt and the Devil, Princeton University Press, 2016, p. 74. Ο A. Turner, ήταν πρόεδρος της Βρετανικής Αρχής Χρηματοοικονομικών Υπηρεσιών όταν ξέσπασε η κρίση του 2008.

³IMF Office Memorandum, May 9, 2010. Το «άκρως» εμπιστευτικό έγγραφο που διέρρευσε μέσω της Wall Street Journal, τρία χρόνια μετά το Α’ Μνημόνιο των € 110 δις, αναφέρει ότι η συνδρομή του Ταμείου ήταν € 30 δις. Ήτοι, 32 φορές την ποσόστωση (quota) της Ελλάδος, το μεγαλύτερο ποσό που ενέκρινε το Ταμείο στην ιστορία του! Ειδικά, το έγγραφο κάνει μνεία ότι αναγνωρίστηκαν οι υψηλοί κίνδυνοι βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους και τα μέλη, Αργεντινή, Βραζιλία, Ινδία, Ρωσία, και Ελβετία, πρότειναν να γίνει η αναδιάρθρωση του χρέους πριν την εφαρμογή του προγράμματος. Η πρόταση αποκλείστηκε από τις ελληνικές αρχές! Και οι Γάλλοι, Γερμανοί και Ολλανδοί, υπέδειξαν ότι «οι εμπορικές τους τράπεζες ήταν εκτεθειμένες στην Ελλάδα και διατηρούσαν τις θέσεις τους». * Ευρωπαϊκό Ελεγκτικό Συνέδριο , 2017, ό.π., Παράρτημα XI, Απαντήσεις της Ε

Παντού υπάρχει ένας Ελληνας – Ξεκίνησε άφραγκος και ετοιμάζεται να εκτοπίσει το Facebook

Ενας διόλου ευκαταφρόνητος αντίπαλος βρίσκεται μια ανάσα πίσω του, έχοντας θέσει ως στόχο της ζωής του να τον ξεπεράσει, δημιουργώντας ένα νέο μέσο κοινωνικής δικτύωσης που φιλοδοξεί να εκτοπίσει το Facebook. Αυτό δεν είναι άλλο από το Mahalo.com., μία εναλλακτική μηχανή αναζήτησης της Google, με εκατομμύρια επισκέπτες καθημερινά. «Σε αντίθεση με το ήδη υπάρχον, θα συμβάλει θετικά και στην κοινωνία», δηλώνει ο ίδιος για το μελλοντικό εγχείρημά του. Ο λόγος για τον ελληνικής καταγωγής μεγαλοεπενδυτή της Silicon Valley Τζέισον Καλακάνη.

Ο γεννημένος στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης από Ελληνα πατέρα και Ιρλανδή μητέρα έχει ήδη διανύσει μια εντυπωσιακή πορεία στον τομέα της καινοτόμου τεχνολογίας με βασικό εφόδιο το ελληνικό του δαιμόνιο.
Οπως έχει πολλές φορές πει, ο παππούς του ήταν Ελληνας, αλλά και ότι ο μεγαλωμένος στις Ηνωμένες Πολιτείες πατέρας του αισθάνεται 1.000% Ελληνας, όπως φυσικά και ο ίδιος, μια που δεν θα μπορούσε να σπάσει το καλούπι. Οι οικογενειακές τους μαζώξεις πραγματοποιούνται αποκλειστικά και μόνο σε ελληνικά εστιατόρια, στα οποία συζητούν και μαλώνουν μεγαλόφωνα, καθώς διακρίνονται από το γνωστό μεσογειακό ταμπεραμέντο, με τον ίδιο μάλιστα να λέει ότι «ως γνωστόν, το τι τρως είναι ο καλύτερος τρόπος να πεις ποιος είσαι και εμείς είμαστε Ελληνες και μάλιστα καθαρόαιμοι».

Η επιφοίτηση

Ο 47χρονος ομογενής θεωρείται ήδη ένας επιφανής επιχειρηματίας της Silicon Valley, έχοντας επενδύσει σε μεγάλες τεχνολογικές εταιρείες, πριν καν τις ανακαλύψει το ευρύ κοινό. Ξεκίνησε κυριολεκτικά από το μηδέν και δεν είναι λίγες οι φορές που επέστρεψε σε αυτό εξαιτίας των ρίσκων που κατά καιρούς πήρε. Πλέον, όμως, διαχειρίζεται μια δυσθεώρητη περιουσία, ενώ χάρη στη δική του έμπνευση εδραιώθηκε η μηχανή αναζήτησης Mahalo.com. Πρόκειται για μια εναλλακτική της Google, η οποία, όπως φαίνεται, δεν είναι η μοναδική.

Η Mahalo.com, που φέρει την υπογραφή του, έχει εκατομμύρια επισκέψεις καθημερινά, παρέχει νέα και μοναδικά χαρακτηριστικά και οι αλγόριθμοί της έχουν τη δική τους μοναδική φιλοσοφία. «Η ιδέα ήρθε στο μυαλό μου όταν εργαζόμουν για την AOL και έψαχνα εταιρείες αναζήτησης που θα μπορούσαμε να εξαγοράσουμε. Τα αποτελέσματά τους δεν ήταν καλύτερα από αυτά της Google ή του Yahoo. Μια στιγμή θυμάμαι ότι είπα μέσα μου “Θεέ μου, εγώ ο ίδιος θα μπορούσα να βγάλω καλύτερα αποτελέσματα από αυτό!”. Ε, λοιπόν, εκείνη ήταν η στιγμή της επιφοίτησής μου.

Στη συνέχεια η γυναίκα μου άρχισε να στέλνει σε φίλους που θα έρχονταν στον γάμο μας στη Χαβάη λίστες με ξενοδοχεία, εστιατόρια και δραστηριότητες που θα μπορούσαν να κάνουν κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης. Στα μάτια μου το email αυτό έμοιαζε με βελτιωμένη σελίδα αποτελεσμάτων και τότε μου έγινε απολύτως ξεκάθαρο: οι άνθρωποι μπορούν να παράγουν καλύτερα αποτελέσματα απ’ ό,τι οι μηχανές.
Εξάλλου, το Mahalo δεν είναι μια απρόσωπη μηχανή που βασίζεται σε κώδικα, αλλά άνθρωποι με σάρκα και οστά που πίσω από τους υπολογιστές τους κάνουν την έρευνα για κάθε πελάτη, παραδίδοντας τα αποτελέσματα μαζί με τα προσωπικά τους σχόλια και τις προτάσεις. Mahalo σημαίνει ευχαριστώ στα χαβανέζικα».

Η ιδέα που προέκυψε από τον γάμο του είναι αυτή που τον κατέταξε στη 10η θέση της λίστας με τις σημαντικότερες διασημότητες του Ιντερνετ που δημοσιοποιεί κάθε χρόνο το «Forbes». Ο ίδιος είχε δηλώσει χαρούμενος με τη διάκριση αυτή, αν και είχε παραδεχτεί ότι δεν λέει και πολλά στη δουλειά του. Την ίδια εποχή κέρδισε και το προσωνύμιο «κατά συρροήν επιχειρηματίας του Ιντερνετ» εξαιτίας των πολλών και διαφορετικών δραστηριοτήτων με τις οποίες καταπιανόταν.
Η επιτυχία στη Silicon Valley

Η άνοδός του σφραγίστηκε με τη δημιουργία του δημοφιλούς blog του. Εκεί ενημέρωνε το κοινό για τα τελευταία gadgets και νέα της Silicon Valley. Τον Οκτώβριο του 2005 το πούλησε στην κολοσσιαία εταιρεία ΑΟL αντί 25 εκατ. δολαρίων. «Κάπου εκεί άρχισε να γίνεται γνωστό το όνομά μου και να με παίρνουν στα σοβαρά άτομα που πραγματικά μετρούσαν στον χώρο μας», λέει ο ίδιος. Δεν είναι, άλλωστε, μυστικό ότι γνωστές προσωπικότητες έχουν πολλές φορές μπουρδουκλώσει τη γλώσσα τους, στην προσπάθειά τους να προφέρουν σωστά το όνομά του. «ΚΑ-ΛΑ-ΚΑ-ΝΗΣ. It’s not that difficult, you guys!», τους απαντά εκείνος περιπαιχτικά όταν μπερδεύονται και τον κοιτούν αμήχανα. Με τα χρήματα που αποκόμισε από την πώληση του blog του έγινε συνιδρυτής της εκδοτικής εταιρείας Weblogs Inc., ενώ επέβλεψε τη δημιουργία επιτυχημένων ιστοσελίδων όπως το Engadget και το Joystiq. Στο παρελθόν, μάλιστα, είχε απορρίψει προτάσεις να ασχοληθεί με το YouTube. Σε μια συνέντευξή του, μάλιστα, στους «New York Times» δήλωσε ότι «το YouTube είναι ένα καταπληκτικό μέρος για να χτίσει κανείς τη φήμη του, είναι όμως φρικτό για να κάνει business».

Ο διαγωνισμός για τη νέα πλατφόρμα

Σήμερα συνεχίζει να είναι επικεφαλής του Mahalo.com και εμφανίζεται συχνά στα media ως ειδικός σε θέματα τεχνολογίας. Το ιδιαίτερο στυλ του μάλιστα τον έχει μετατρέψει σε ένα είδος ροκ σταρ της τεχνολογίας. Εχει επενδύσει σε δεκάδες εταιρείες, συμπεριλαμβανομένων των Tesla και Uber, προτού αυτές γίνουν γνωστές, και λέγεται ότι η περιουσία του μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Πλέον, έχει βάλει για τα καλά στο στόχαστρό του τα social media. Το πρόσφατο φιάσκο του Μαρκ Ζάκερμπεργκ με την παραβίαση της ιδιωτικότητας των χρηστών του τού έδωσε το κίνητρο που χρειαζόταν. Για την ακρίβεια, ο Τζέισον Καλακάνης δημιούργησε μια διαδικτυακή πλατφόρμα, την Openbook Challenge. Πρόκειται για έναν διαδικτυακό διαγωνισμό, στόχος του οποίου είναι να ανακαλύψει το επόμενο «poster boy» των social media. Προσφέροντας ως κίνητρο 100.000 δολάρια σε επτά ομάδες, ελπίζει ότι μία από αυτές θα καταφέρει να κατασκευάσει ένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης που θα σταθεί επάξια απέναντι στο Facebook.

Ο πήχης έχει τοποθετηθεί ιδιαίτερα υψηλά, αν σκεφτεί κανείς ότι ο ίδιος έχει θέσει ως όριο η νικήτρια ομάδα να δημιουργήσει μια πλατφόρμα που θα προσελκύσει ένα δισεκατομμύριο χρήστες! Μόνο τότε θα μπορέσει να ισχυριστεί ότι ο τεχνολογικός γίγαντας του Μαρκ Ζάκερμπεργκ έχει φάει τη σκόνη του. Από τη μία θέλει να προσφέρει τη διαδραστικότητα, την εξωστρέφεια και τη διασκέδαση, με την οποία ήδη προσελκύει τους χρήστες του το Facebook, αλλά από την άλλη είναι πεπεισμένος ότι όλα αυτά μπορεί να συνδυαστούν με την αδιαπραγμάτευτη προστασία της ιδιωτικότητας. «Επιθυμούμε να επενδύσουμε σε εναλλακτικές (λύσεις) που δεν θα χειραγωγούν τους ανθρώπους και θα προστατεύουν τη δημοκρατία μας από κακόβουλους που επιθυμούν να διασπείρουν την παραπληροφόρηση», αναφέρει στην ιστοσελίδα της πλατφόρμας.

Μόλις οι επτά νικήτριες ομάδες καταθέσουν την αίτησή τους στην πλατφόρμα θα κληθούν να συμμετάσχουν σε ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα 12 εβδομάδων για την ανάπτυξη του νέου αυτού κοινωνικού μέσου δικτύωσης. «Ολες οι κοινότητες και τα κοινωνικά προϊόντα στο Διαδίκτυο είχαν την εποχή τους, από το AOL μέχρι το MySpace, και τυπικά δεν τα έκλεισε η κυβέρνηση – σταδιακά αντικαταστάθηκαν από καλύτερα προϊόντα», είπε ο Τζέισον Καλακάνης σε ανακοίνωση που δημοσίευσε στο Διαδίκτυο και πρόσθεσε: «Κατά συνέπεια, ας ξεκινήσουμε τη διαδικασία για την αντικατάσταση του Facebook. Πρώτον, ο Ζάκερμπεργκ έχει κάνει εξαιρετική δουλειά με το να εξαγοράζει τους ανταγωνιστές του και, δεύτερον, κλέβει γρήγορα καινοτόμα χαρακτηριστικά από τους νέους επιχειρηματίες που αρνούνται να πουλήσουν σε αυτόν».

Οι επενδύσεις και η Ελλάδα

Λέγεται ότι στη Silicon Valley δεν είναι λίγοι εκείνοι που όχι μόνο πιστεύουν στις δυνάμεις του, αλλά επιθυμούν να επενδύσουν στο εγχείρημά του. Εχει, άλλωστε, αποδείξει ότι με σκληρή δουλειά και φαντασία έχει επιτύχει επιτεύγματα που δεν θα φανταζόταν ποτέ κανείς. «Η ζωή, άλλωστε, ποτέ δεν ξέρεις πού θα σε πάει. Φανταστείτε ότι εγώ σπούδασα Ψυχολογία και το όνειρό μου ήταν να εργαστώ στο FBI.

Τελικά δεν έκανα τίποτα από όλα αυτά. Δεν παραπονιέμαι όμως», λέει ο ίδιος. Στην Ελλάδα έχει έρθει δύο φορές όλες και όλες, αλλά τη νιώθει δεύτερη πατρίδα του. Εξάλλου, δεν κρύβει ότι στο ξεκίνημά του βοήθησε και η Ομογένεια, η οποία πάντα τον καλούσε σε εκδηλώσεις και τον σύστηνε σε άτομα που μπορούσαν να του φανούν χρήσιμα στο μέλλον. Στην τελευταία του επίσκεψη, μάλιστα, είχε περάσει πολύ χρόνο με νέους επιχειρηματίες και νεοφυείς επιχειρήσεις, υποστηρίζοντας ότι «κάτι έχει αρχίσει να κινείται και στην Ελλάδα και περιμένει μεγάλα πράγματα».

πενταποσταγμα